Per fixatie de waanzin wordt rede en brekende
de korst op eerder berekende golven het lalala
van discalculatie. Dat jij dan je slijmen besnottert,
jouw gekte gaat kneden, en bakken en stapelt in stock?
Zo ook gelijklopend de rede stormt in je waanzin
en kristalliseert de excessen tot sintels van gekte
in beelden perfectie van maligniteit de detectie.
Tater je trip maar: van jou is niets nog wat waard.
Jouw hoogst eigen zangrand (het wrijven verkeerd), jij
met jouw hoofd in je armen als een kolkende kom
en jouw lijf dat zo slap is, een slapende lelie.: zwijg.
Zijg neer, hier, zegt het, geef mij maar jouw dit en jouw dat,
speel recursief als een man in de vrouw in de vallende
engel die ja zegt nee hoor, hier doe ik niet meer mee.
