Het duister met de kleffe armen slaat de kleffe armen
om de natte dag. Diep oranje kleuren in mijn handen
alle tonen die ik vang. Er tokkelt iets van toen op slap
gespannen snaren, een wrede wals. Giraffen schuren
hun hals in het wiegen van een sloom groen. Ik ban
het heden uit de geschiedenis. Ik schuif de ladder
hoog tot boven de daken. Het zwart vergaart ook daar
maar zo kan ik nog raken wat er niet meer is.
Alle vormen glijden weg en takken braken takken,
slierten wak gebladerte. Wortels duwen grond,
kraaien pikken worm alsof jij niet meer bestond.
Ik lees een vers in de vergeten taal. De aarde tolt
waar ik mijn vingers zet. Jij was de kathedraal
waarin mijn crypte algeheel verdwijnen zou.
