De mond van de Heer verhing zich in de bergen.
En de mensen verdaagden de dag naar de nacht.
De storm aasde in het oog van de storm op de plof
van haar eenzame stilte, de kracht binnenin. Ik zag
de kinderen krijsen tot de ouders hen de schedel
spleten, ik hoorde vlees en bloed op het grijze ijs
kwakken van de zwelgende zwijgtijd. Niets nog
zeiden de vlotte schotsen, niets de vaste stenen.
Niemand zag het blauw of het wit of de vlok
in de pels van armijnen. Water verstikte in water
en de zon vergaste de zeeën en de aarde vervlakte,
verviel. Het licht van het vuur verwaaide het licht
van de sterren. Bel m’es q’ieu chant e coindei.
Pois l’aur’es dous’e-l temps gais. Miraval was hier.
