Kerkhof

Ik ging buiten. Je laat de warmte toe, eerst je enkels, dan je rug, je hele huid.
Springstoffen razen in containers over de autosnelweg. Op de middenberm
staat een stekelhaag. Heel erg luid roept het meisje in de blauwe bikini
dat ze haar teen aan een kei stootte. De herhaling herhaalt alleen zichzelf.

Schimmen van oude mensen schuilen achter het behang. Je wil er niet teveel van zien. Een ijsschots stuikt met veel geraas de zee in. De plooien in je huid verraden hoe je huilde als baby. Muziek verzet zich tegen de stilte die ze zelf creëert. De Efesiërs kunnen zich maar beter ophangen en de stad aan hun kinderen laten.

Er hing een druppel aan haar neus, ik zei het & ze lachte. België voldoet hiermee niet aan de Europese richtlijnen. Ik hoor haar
zingen dat een roos een roos is, roos is. Nog veertig, vijftig jaar.
De bliksem is het roer van dit alles. Vrouwen vrijen
met de man in zich, de mannen met de vrouw, tot ze één
worden in het niets. Gewassen groeien beter op een kerkhof.