ONWEER

Hoe helder kan gehurkt bij nacht nog
de lichtknak in de loop geblazen worden ?
Hoe blauw nog bij het vervagende,
de schaduw van een ver verschoten pijl ?

Wie spreekt nog dit graf uit
en welk masker afdoende
voor het nakende geslechte ?

Soms, gruwend,
hul ik mij dieper
in de plooien van haar kleed,
mijd zelfs van lucht
de verplaatsing,
heb slechts haar lijf lief
in herinnering
van lage, zwarte wolken.

1993, opgenomen in Spelen dat het Donker Wordt (link naar 1999 – webversie)
SPELEN DAT HET DONKER WORDT_2006  (link naar pdf van een Word doc van 2006)

Literatuur is literatuur omdat elk stukje literatuur zoals een stukje hologram de hele literatuur in zich draagt. De hang naar het nieuwe lijkt verworden tot een nefaste neurose die elke ‘normale’ tijdsbeleving onmogelijk maakt. De uitgedragen status is een status van fixatie in het nieuwe, een dictaat dat verleden, heden en toekomst onwaarneembaar maken.

De tekst verdwijnt in de code, de code bewerkstelligt het nieuwe en verbergt de code. Wat gebeurt er?

In het nieuwe gebeurt er niets, het Niets van het kapitaal, een natuurkracht die zich door de mens beweegt, maar die de mens niet zo bijster goed gezind is. We gaan daar mee om zoals onze voorouders met de hun bekende natuurkrachten omgingen: we maken er een god van, en onze al dan niet verkozen godgeleerden staan met hun glanzende boekjes Uitleg te zwaaien in plaats van efficiënte schuiloorden te ontwerpen. En toen?

In het voortdurende nieuwe beleven we de illusie van de controle. Waar denk je aan? Wat ben je aan het doen, Dirk?

De serie ‘Gedicht van de dag’  geeft sinds 2/06/2017 dagelijks, in de laatst bewerkte versie,  een andere dv-tekst met dagelijks een ander dv-prentje. De bewerkte teksten komen vervolgens terecht in de sectie ‘Bloemlezing’.

Leve de Praktijk van de Vrije Lyriek!