8 mei 2005. Mei is mijn Maya. Nederland ontwaakt uit haar consumentenroes. Lode schrijft:
Ongeluk voor twee personen
Bespottelijk, ook hier, is
het opgeven van bloed
ter verduidelijking,
de donatie clarificeerplasma,het wat glijdt er
nu weer in het duidingsveld,
het wie vaart er
daar mijn aderlating aan,
het hoe heks ik het
hier uit. Kom, kortom,de bel gaat, schuif aan,
treedt binnen, bestel ons een
ongeluk voor twee personen.http://schrijfmee.blogspot.be/2007/01/ongeluk-voor-twee-personen.html
Lode zegt: het gaat te goed, te snel. Geef mij 500 bladen en ik schrijf ze vol. Puntgave gedichten allemaal, een na een. De sonnetten van Shakespeare? Geef mij een maand. Wat gebeurt er toch met mijn brein? Aja: je drinkt niet meer, dit is normaal. Pff, het hele humanisme is gebouwd op een ridicule reïficiatie, een dubbele reductie met als verzwegen init-faze de uitvinding van het Niets, gepikt van de Arabieren zoals bijna alles van het Neoplatonisme. Heraclitus: waar ligt Efese? Ficino: een verdwaalde pinguïn op het strand. Lode bazelt.
Maar het pakte wel verf, het er kon ermee doorgaan: het herleiden eerst van het gulpende magma van het gebeuren tot het gestolde goud der dingen, de zwarte basis van het fictionaliseren. Dan het sukkelwerk, het eindeloos gepruts, het omsmelten, omvormen, aanpassen, 10 middeleeuwen lang vijlen, slijpen, zagen, klieven, segmenteren van de dingen tot de virtuele kern van hun oorzaken, het dogmatieke jerommekensatoom van god die zichzelf opheft.
En dan plots Hiroshima, oef ploef, de soufflé van het tot Zijn opgeblazen Niets zakt in en blaast over lijk en land haar Vernietigende Schrikwind. De kat miauwt, de kanariepiet wist het al: alle dingen zijn nep. Dood is alles wat wij wakker zien. Het meten houdt op daar waar het leven begint.
Jaja, ik weet het, dat is ook de vraag niet, de vraag is hoe gek, op welke wijze?
Die D&G daar kom je geen zak mee verder, de verklaring duurt langer dan dat het verklaarde meegaat, na het boek. Hij had die Guattari moeten dumpen, Gilles, het is zijn Yoko. What were they thinking anyway? Anti-dit, anti-dat, anti-watalniet: twee zeurnichten ziek in het zelfde afzakhandjesbed.
Dat heb je bij Nietzsche ook, al die energie die verspild wordt aan refutaties van nonsens en nitwits. Het lijken wel docu’s van National Geographic docu’s die boeken van Friedl, 50 minuten wachten op twee zinnetjes. Kee, kee, de aforismen tussendoor, smullen, pimcakes met koffie, maar bon…
Als het belangrijk is hoef je het niet op te schrijven. Of net wel, maar dan is het weer wat anders. De status van het geschreven woord zelf staat ter discussie, maar niemand kijkt verder dan haar geldbeugel. Is cultuur iets van iedereen dat je deelt of moet het geproduceerd worden en geconsumeerd? Waarom schrijven dichters bundeltjes, een 19eeuwse drukkersvereiste en waarom niet gewoon gedichten? Wie heeft er hier schrik van zijn lezers? Zwijg toch, ettertje, we nijpen je wel plat, we pitsen de kak wel uit uw mierelijfke! We pakken uw vrouw af, uw kinderen, uw werk, uw huizeke, uw tuinslang!
Hoor ik u nog?
En wat gaat ge doen als ik niks meer heb dat ge kunt afpakken?
Anyway: elk ding is pudding. Het niets is een uitvinding om de leugen van het ding te verbergen. Een blinde vlek in het ziektebeeld. Zelfs Bataille besefte het nauwelijks, de mestkever. O Sylvia!
Schrijf het op: ik moet Aristoteles uploaden, de fysica, de metafysica, al die beestenvoortplantingsnonsens ook, hoe kan ik anders zelfs maar beginnen aan een reverse-engineering van het zijn.
Ik moet die nota’s hergebruiken later, alleen nog potlood vanaf nu, Gaupin heeft gelijk, legendes worden gemaakt, de Stones wisten dat ze de Stones zouden worden en hielden alle Stonesdingen voor de foto’s, de memo’s, de smart talk, anything als het maar ergens werd opgeslagen, bijgehouden. Things matter when they are recorded. Je ziet het voor de ogen klonteren. Daarom: je moet de toekomst opslaan, bewaren tot de tijd eraan komt. De tijd is er nooit op het moment zelf. Kinderen: noteer!
Hoestbui. Lode hijgt. Lode zucht. Van zijn fouten kan je leren.
Lode denkt: ik zie mij al zitten, twintig jaar later, uitgekotst door vrouw en kinderen, werkloos en kutalleen ergens in een godvergeten gat in Euthanasiekliniek Vlaanderen, het gaat allemaal lekker iets sneller dan verwacht de afgrond in, er zit een gek met een Kuifjeskop in het Witte Huis, in concertzalen en op voetbalpleinen ontploffen spijkerbommen van godsdienstwaanzinnigen, in de bossen van Oud-Heverlee jagen teams van Boswachters-Integratiewerkers op Niet-Vlaamse bomen, zuipen mag niet meer, voor roken en wijven heb je geen geld, als er iemand aanbelt duik je weg, ze hebben je gevonden ze komen je halen…
Gaupin is een paashaas, hij moet van mijn vrouwen afblijven, de graspoeper.
Lode zwijgt.
Wie de neuk is Gaupin?
