Het licht was een muur & daar in het licht
zomaar blij het immer vrolijke wicht:
kapeledel naakt als licht tegen licht,
& wind speelspelde heur haar op het licht.
Onbegripsogen starend stonden dicht
& te drummen onhandig hun hoofden,
(onbereikbaar was fel het beloofde)
lichamen liepen zich op te hopen
& daar niemand nog in licht geloofde,
besloot iemand het wicht op te knopen.
- ‘astra’ is een gedichtje ergens in 2011 (vermoed ik) begonnen op het geplooide A5-je hierboven afgebeeld, vandaag teruggevonden tussen een boek en afgemaakt, dus het oorspronkelijke prentje is nu meteen een doodsprentje geworden.
- de naam ‘astra’ verwijst, denk ik, naar de hypothetische Planet V die volgens de simulaties van sommige astronomen zich lange tijd in een onstabiele baan tussen Mars en Jupiter in bevond maar vanwege de onhoudbaarheid van die baan uiteindelijk in de zon zou zijn terecht gekomen.
Gerelateerd
