Er zijn dit jaar veel okkernoten, de arme boom
Gaat onder eigen vruchtbaarheid gebukt.
Hoog fladderend getortel weet geen blijf
Met hun tot duif verruimde ziel & levend lijf.
Mijn blonde gladiolen worden stil als zij
Mijn ogen & hun schijn van schoonheid zien.
De scheve klok die thuis te laat de tijd vertikt
Heeft kennis van het feit dat god soms hikt,
Omdat zij haar liefde blind niet heeft gezien,
Waartoe dit alles ons herleidt. Met vuur & aarde,
Water, lucht, kwam immers ook verschil in waarden.
Ach, een vinger glijdt, vindt Mesopotamië
Bloed stroomt zijlings kolkend erlangs heen.
Zweet belooft ons paradijs, ik moet erheen.
<daaronder is’ t reclame>
