voor Alice Nahon
Het is goed om na het vrijen hoog de hemel
In te kijken: de zwaarte van het licht ligt daar.
De bomen aaien tevergeefs hun bovenlucht
Vogels kwetteren: wat een gebrek aan vlucht!
De wereld heeft zich in ons omgekeerd, ik
Werd jou, & jij werd mij & plots dat ogenblik:
Er kwam een eind, begin van ons bestaan,
De schoonheid heeft geen kleed meer aan.
Ik ben jouw zee, jij sleurt aan mij, een naakte maan
Mijn woeste golven bruisen wit jouw stranden aan
Ik spoel met wier & alg tot diep jouw duinen in.
Het is goed om na het vrijen d’oogjes toe te doen.
Bedek de lijfjes met de witte wolkenlakens.
De droefenis komt later, hou ’t genot nog even bij.
