In het verdroogde oord van dit bestaan
Worden mensen woorden, woorden breken
Het licht is jaren ver van ons vandaan,
De zon straalt krom, enkel dit, de bleke
Schijn van het schone waar ik op reken,
Blijft in mij bestaan, alsof ik iets was
In dit tomeloze tuimelen. Past
Mijn hand niet in de handschoen van Uw niets,
Misschien? Heb ik iets misdaan? Is er last
Omdat ik van U heen wil gaan? Toch iets?
