Een buitenissig het
is het, het houdt
geen steek alsof
het ooit. Kijk, al dat,
dit hier & daar
de bladeren zullen domweg
denk ik verschrompelen,
de differente kleuren zullen
indifferent in het grijze van de treinrit
als pils verschalen,
het feest x en y verwordt
resp. zakt weg dan tot een
wegzakkend resp.
weggezakt feest, de steeltjes
verbuigen in versnellende
verfilming naar onderen toe.
Er zit een knak in ongeveer
33% ervan & de bloemblaadjes
ploffen
dof tot rot
op het glazige
stuifzand, de rand
van het toelaatbare
ligt al dagen onzichtbaar
achter ons, de woorden
ondertussen & zomaar moet je
pellen als garnalen wil je er nog
enige zin uit persen: o,
alom alom is het het
een het, een
buitenissig het
is het, het vaart, zie
je, het zeegat uit
& stort zich dra
nog in het
ongewisse. Het
eeuwige dilemma
van de hel bv.:
als je rust, verkool je, als
je snel beweegt, brandt
het eens zo fel (bestel
‘m nu in XML).
Het soort rijm waar
je van kokhalzen gaat,
een belofte achter de
belofte in het derde rayon
der beloftes in het
grootwarenhuis. Het
stabiele deinen van de
kassa in de massa.
dv, 2007
