Otto S. Janker gaat huiswaarts van zijn werk. Otto woont in een bosrijk gebied vlakbij een riant Winkelcentrum, ooit een provinciale stad van enige allure. Otto noemt het Winkelcentrum ‘Het Vochtige Veulen’ omdat hij het vergelijkt met een verdwaald veulen met vochtige ogen vlak vóór het genomen wordt door een woeste stier waarlangs het snikkende liep met opgeheven staart. Hij gaat uit werken in een andere provinciale stad, kleiner dan het winkelcentrum. Nieten, zo noemt Otto de stad waar hij uit werken gaat. Je kan er alles, behalve genieten. De meeste mensen worden er geniet.
Elke werkdag vertrekt de heer Janker omstreeks zeven uur. Hij vergrendelt omstandig zijn woning aan de rand van het bos, waar vele bosnimfen rondwaren met rafelige klederen, aantrekkelijk besmeurde huid en wapperend krulhaar. Zijn woning is een hoog gelegen Dichterskot, gevuld met lagen van bestofte rijen boeken die elk zicht op de muren verbergen. Hij vergrendelt zijn Dichterskot met zorg om elke Nimf de toegang resoluut te ontzeggen, want in Dichterskoten sterven Nimfen al snel aan de overweldigende Aanwezigheid van de Vrije Lyriek.
& Zo’n dode Nimf, dat geeft behoorlijk wat smurrie die doordringt tot in de kleinste kieren & quasi niet te verwijderen is.
Elke werkdag daalt Otto S. Janker met opgeheven hoofd zijn berg af, op weg naar de Bus, des winters een brullende worm van Licht in het Duister van de Nacht. Onderweg naar Nieten, eens dat het Niemandsland gepasseerd is, een soort buffergebied tussen het rijke Centrum en het armtierige Nieten, raapt de bus hopen schoolkinders op die in de Nietense scholen te leer gaan. Zij bestuderen daar de basis van het Winkelen, want de scholen in Het Vochtige Veulen waren reeds volzet door de spruiten der Winkelwaardige ouders van het Centrum.
Hoe dichter we Nieten naderen, hoe vetter de lichamen der kinders worden & hoe meer hun gelaatstrekken rariteiten vertonen, afwijkingen, ongetwijfeld, van genetische aard.
Althans zo denkt Otto daarover.
