dat je smeekt, misschien, bebloede knieën
op het asfalt, dat heeft wel iets, een streep oker
op het grijs, wat bloesem op de borstjes
omdat je mij leest (wie leest wie?)
toch, & hoe vergeefs die lezing is, hoe ver
van mij verwijderd, mijn huid is niet hier,
mijn vingers niet, mijn adem niet & ook niet
wat je echt van mij wou, herhaaldelijk
ook niet wat je echt van mij wou,
herhaaldelijk.
ik staar in het staren dat ik ben
ik vergeef jou niet meer, dat is
aan de anderen, misschien dat zij nog
ergens, verantwoordelijkheid, kinderen, prullaria.
ik ben aan het laatste hoofdstuk begonnen
jouw einde der tijden
de vloed op de kartellijn van het rokje,
ja, dat je zou kermen, misschien,
dat het pijn deed om jouw stem te horen, dan.
elke gil heeft zo zijn eigen schil, vind je niet?
het bot is identiek.
