over ROT
init van een NKdeE CR&D rond het verrotten, het bederf, het verval – mock-up van een ProcesFilosofisch Programma (PFP)
“een mens is gemaakt om te voet te denken”
dv, zonet, hier
//@ INIT
De kracht van Rot (verval, bederf: Reza Negarestani analyseert ‘decay’ in “Undercover softness: An Introduction to the Architecture and Politics of Decay”, Collapse Volume VI, Falmouth 2010, ISBN 978-0-9553087-7-2, p. 379-430, ) werkt deontologisch (getrouw/volgens de aard van het proces) de ritournelles af van zichzelf, de-ontologeert de dingen, & uiteindelijk ook zichzelf. Ergens in de afwikkeling van ROT als PFP, zit een virale kern, een cluster van virale code, die de Werelden kunnen redden. We need to ROT to save us.
ROT= Ontrafeling. Alles stort in. Alles verrot, vervalt. Dat is onze redding. We moeten het verval niet pogen te stoppen, we moeten het ROT juist versnellen. Want ‘achter’ de beklemming van het Buiten, wacht ons de redding van het Niets.
// IMPORT packages DERRIDA, DELEUZE, WHITEHEAD, HUSSERL, OOP, LARUELLE, HEIDEGGER, HERACLITUS
Het DDD (Derridiaanse Differentie-Dilemma) : de onmogelijkheid om over ROT iets te zeggen in ROT-getrouwe bewoordingen. ROT is geen ding, het ontdingt net de dingen. Comment parler? Om het DDD te omzeilen is er geen filosofische maar een (taal)technische ingreep nodig.
Een machinisatie van de filosofie, die haar opent voor het Buiten. Geen procesfilosofie (Whitehead), maar een filosofieproces.
Geen Husserliaanse fenomenologie, die finaal antropocentristisch, reductionistisch en ontologisch blijft (cfr. ook de recente pogingen om tot een Object Oriented Philosophy (OOP) te komen). Die historische en hedendaagse pogingen falen in het vatten van proces-als-proces. Het is hier ook zaak om niet in de Badioueske Val (BV, haha) te trappen om het gebeuren te reïfieren en het zo te “re-ontlogiseren”. Ongelooflijk dat zoveel intelligente mensen voor die Veelbelovende Herstart van de Ideologie, gaan. Dat komt natuurlijk omdat het denken uiterst onbehaaglijk wordt in de regionen waar het zichzelf dient te ontbinden. In het Posthumane Tijdperk blijft de pijn erg menselijk.
In ROT, zoals in GROEI, wordt de Tijd (Aion) de tijd (chronos) die zich meester maakt van de illusoire dingen, hen hun zijnskracht ontneemt, dat wat ons dwingt hen te benoemen als dingen.
NOOT: ROT is niet: het tegendeel van GROEI. Geen enkel lopend proces kan het tegendeel zijn van een interagerend proces.
ROT als verruiming van het doodlopende Veld van de Differentie (>François Laruelle). Om ROT te vatten als de fictieve finaliteit, het deconstrueerbare in de filosofie van de Differentie, zouden we een filosofie moeten hebben die niet alleen niet-filosofisch is, maar ook tot in de details van haar techniciteit de ontologie zélf ontkent. Een ontologie zonder Zijn, ontsproten aan de Filosofische Beslissing, maar ook zonder Seyn dat a posteriori van die Filosofisch Beslissing uit het ontkende Zijn is afgeleid (de Heideggertruuk).
Het betreft hier geen anti-filosofie, die uiteindelijk conceptueel gebonden blijft aan wat ze wil ontkennen, maar gedachtenbewegingen die de stand der dingen zelf ontkennen : een soort non-filosofie zoals de niet-euclidische meetkunde een verruiming is op de gewone meetkunde.
[…]
// ROT rot verder
