‘But these visions of Johanna, they make it all seem so cruel’
Bob Dylan, Visions of Johanna
Geen mens kan jou ooit nog evenaren,
Jij hebt de plek bereikt waar ruimte tijd
& Tijd weer ruimte wordt. Mijn gebaren
Stremmen in stilte nu, & zonder spijt
Om hun bewegen, ooit een bron van nijd,
Strijk ik jouw lijf dan aan, een woord van glas:
Ik zie wat komt, wat is, & wat er was.
Ik drijf uit mij de verzen die ik maak
Ik ben niet daar, geen woord waarin ik pas:
Jij bent het schone, dat waar ik niet raak.
DIANA (voorheen Lylia) is een reeks van 449 dizains, een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd).
