5. [dunueii]
ik zag mijzelf vandaag, een lang en mager man met in die smalle strook die ik lichamelijk bekleed, de strepen van angst & pijn, de kerven van het genot, de gloeiende sintels van vergane dromen, het feest dat ons het leven is & ik herkende niets daarvan nog als het mijne, zag mijn lichaam niet als wat ik was, want ik ben niet, ik ben niets, ik ben daar waar ik niet ben, want ik is de herhaling van de wereld rond de wereld die ik ken & die wereld kent mij niet, die is reeds daar waar ik beëindig wat ik net begonnen ben: een dromen van mijzelf, terwijl ik wakker lag te dromen van een engel in mijn armen wiens ogen mij waarlijk bekeken want hun zicht deed mij ontstaan, wiens lippen mij angelisch kusten, goddelijk welhaast daar zij lichaam schiepen waar ik mij nog nooit bevonden had geweten, wiens handen mij in leven streelden in het volle niets van mijn bestaan, wiens lichaam mij de liefde gaf, mijn dromen voor het slapengaan.
