In liederen herinner ik wat ik
Al zingende vergeten wil. Ik wil
Het diepe zwart dat ik bemin, & ik
Ben sluitsteen voor het duister dat ik wil,
Voltooiende word ik mijn eigen schil.
Haar ogen branden mij, haar lijf is vuur,
Haar lach is goud & slaat mijn laatste uur.
Er is geen tijd waarin zij niet verdwijnt.
Mijn leven heeft geen zin, mijn zin geen duur:
Ik blijf mijzelf tot zij in mij verschijnt.
LYLIA, een reeks van 449 dizains is een hedendaagse herschikking van de Délie van Maurice Scève, een werk, verschenen in 1544, dat op haar beurt veelvuldig verwijst naar de 366 canzioniere (del vario stile) van Francesco Petrarca’s grote Liedboek. Een dizain, in de strikte vorm die Scève (en ook ik nu) hanteerde, bestaat uit tien verzen van tien lettergrepen in een vast rijmschema (ababbccdcd).
