(berichten uit de permanente staat van beleg #2)
vroeger, in eerdere tijden, u wellicht onbekend, werd de macht uitgeoefend door een centraal bestuur dat effectief iedereen bestuurde. van hogerhand. momenteel is er geen bestuur, er is absentie, ziekteverlof. er zijn consultatiebureau’s om het leed te verzachten, er worden dossiers verschoven van dienst naar dienst. het wordt uitbesteed. het stuur is weg (weg, onbetaalbaar ver weg). de loop der dingen gaat vanzelf omdat de verzakelijking het heft in eigen handen heeft genomen. de verdinging van de haat. het is een mechanisme, wielen in beweging, zelfs de teerste meisjesenkel wordt erdoor verpletterd. iedereen wast de handen in onschuld. het heft heeft een blad, scherper dan dit woord. het moordt, & moordt, & het houdt niet op. ik zie de mensen rondom mij vallen, mooie mensen, lieve mensen, zachtaardig, ze hadden nog die lach rond hun onschuld. u hebt (had) er geen oog voor, u bent, uiteraard met dat washandje bezig wegens verhoogde staat van paraatheid. verwijten kan je niemand maken. het gebeurt gewoon.
exterminatie is alreeds een modewoord geworden. spartaans & dagelijks de ongewenste kinderen de afgrond in. we kunnen u hier niet langer gebruiken. zonder pardon. zonder nadruk ook, geen wij, maar we, weggemoffeld.
verwonderlijk is het niet. de meedogenloosheid wordt ons van kindsbeen aangeleerd. wij kunnen niet anders dan gehoorzamen aan het gebrek aan bestuur, de staat van beleg.
niemand doet iets. zo is het goed. niemand had dit verwacht. niemand heeft nog macht.
