Verborgen kronieken. Gepakt op de afstand. Kinderwens:8, Blaas: 6. Speler mazar99921a heeft het spel verlaten.
Voor enige sereniteit was er op de planeet plaats noch tijd. Individuen werden personen in het register, personen werden profielen, profielen kregen een exploitatiewaarde toegekend en werden vervolgens aan de marktprijs verhandeld.
Er gebeurde een ongeluk. Een moment van onoplettendheid van een chauffeur en een autobus vol kinderen vlamde frontaal tegen een betonnen tunnelwand. De aanblik van het wrak was een verschrikking. Het beeld werd de naaste verwanten en kennissen, de broertjes, de zusjes, de grootouders, de vriendjes, tot zesmaal daags toegediend. Men sneed van ontzetting de kabels der schermen door. Niets hielp: in de etalages van de winkels pronkten kranten met exclusieve foto’s van de lijkjes.
De vertoning liep ten einde. Zij was onschuld, reine lieftalligheid, met in de ogen het vuur van verderf. De buhne was bezaaid met rode rozen, haar vrijwel naakte lichaam zweefde feeëriek boven de kleurenpracht. Haar dansen was een woord, een naam, het lag bij allen op het puntje van de tong.
Een uur na de voorstelling zag ik haar staan praten met een official van de organisatie. Haar zijden sjaaltje wapperde als een uitdagend spoor in mijn richting. Er was iets mis, een overbooking in het hotel. Ik streek mijn blonde haren als in een knieval en bood haar mijn hulp aan. Mijn rijzige gestalte imponeerde haar, ze aanvaarde mijn aanbod.
In het hotel aangekomen plofte ik wat onbeholpen neer in de lederen fauteuil. Ja, had ze gezegd, ze wou nog wel een drankje. Ze was snel, voortvarend, ze wist wat ze deed. Voor ik het besefte prangde haar stevige kontje in mijn schoot. Ik gleed haar binnen, mijn handen als klauwen op haar dijen, ze schrok even van mijn omvang. Dra, haar naakte rug deinde onhoudbaar voor mijn ogen, een werveling van gouden tinten.
Nog nooit werd ik dermate van mijzelf ontdaan. Oh, Maria.
