Er komt een man, hij brengt jou mijn verhaal.
Het is er triest, hij staart naar zijn voeten.
Hij stamelt fel, kent niet zo goed onze taal.
Hij zegt (echt) dat niemand hoeft te boeten,
Dat alles goed is, niets nog hoeft te moeten.
Jij ziet dan mij heel even, niet echt in dank,
Jij hoort die dingen liever van de bank.
Er is dan lang een wezenlijke stilte,
De woorden vallen om tot louter klank.
Jij ziet de zon, maar voelt alleen mijn kilte.
