Nog eerder schiet de maan los uit haar baan
Of brandt de zon in zwarte sintels uit
Dan dat dit licht van ons wordt uit gedaan:
Het vaste stralen van ons aards besluit
Dat jou & mij in d’ hemelen ontsluit,
Een eenheid die geen einde kent of vindt,
Een schoonheid die de wrede tijd ontspringt,
& Daar van liefde onbedwongen zingt,
De zwarte ruimte in haar grondtoon dwingt,
& Diep in ons haar lied, die klaarte vindt.
03/02/2011 rev. 28/02/2011
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijke schrijfsel. De systematische revisie daalt af in de tijd: wat niet gereviseerd wordt, was allicht wel aardig ook, als ruis)
