Interrotte speranze, eterna fede,
fiamme e strali possenti in debil core;
nutrir sol di sospiri un fero ardore
e celare il suo mal quand’altri il vede:
seguir di vago e fuggitivo piede
l’orme rivolte a volontario errore;
perder del seme sparso e’l frutto e’l fiore
e la sperata al gran languir mercede;
far d’uno sguardo sol legge ai pensieri
e d’un casto voler freno al desìo,
e spender lacrimando i lustri interi:
questi ch’a voi, quasi gran fasci, invio,
donna crudel, d’aspri tormenti e fieri,
saranno i trofei vostri e’l rogo mio.
Giovanni Battista Guarini (1538-1612)
vert. dv
De opgeschorte hoop, de eeuwige trouw
Machtig vlammende stralen in het zwakke hart
Het voeden van de woeste brand met één zucht
Het kwaad voor ’t zicht van anderen verborgen
Het volgen van een dwaalvoet & een vlucht
De sporen gericht naar het verkozen dwalen
Het verlies van der granen bloem en vrucht
en van het smachten elke hoop op gratie
Het dictaat van één blik, de wet der gedachten
De reine wil, de rem op het verlangen
Het wenend verspelen van durende jaren.
Dit, dat als groot boeket ik u verstuur,
Wrede Dame, van bittere, hevige kwellingen,
Zal mijn brandstapel zijn, uw grote trofee.
