“Deux estions et n’avions qu’ung cuer;
S’il est mort, force est que devie,
Voire ou je vive sans vie,
Comme les images, par cuer,
Mort!”
François des Loges de Montcorbier
Kijk hoe ik leef als beelden van buiten,
Zie mij in regen, de glinst’r’nde daken,
Voel mij in monden die u lakend uiten,
Kraak mee met mij, we zullen het raken:
De toon van mijn handen, verweesd,
De klank van uw handen, verstaald,
De kracht in het zand, wat is geweest,
Het stromen van vroeger, bloemig vermaald,
De schoonheid van asse die alles bevlekt.
U bent mijn duister, nacht die mij dekt.
