I
’s Ochtends tel ik droevig de syllaben na
Die ik ’s nachts met liefde voor u vullen wou
Ze liggen leeg op elke pagina
& Dragen enkel dauw in zich & niets van jou.
Het wit omrandt er strak hun zielig zwart,
De stille letters waar ik nog klanken dacht,
’t Zingen vol des nachts van al uw lichaamspracht.
Uw hand ligt roerloos naast uw kloppend hart.
Uw traan valt naast de roos in regel negen,
Ik heb weerom naast niets dan lucht gelegen.
II
Als grijze wolken nu het hemels blauw
Nog niet geheel bedekken, zo zie ik nog
Gaafrandig in de lucht wat licht van jou:
Een spoor van hoe je hier aanwezig was.
Langoureus ik laaf mijn blik aan schittering
In velden van verbittering. Ik zie
Quasi feeëriek een gouden lok
Uw frêle schouder raken, impudiek
Een onaardse schoonheid in ons branden:
’t Chalcedonagaat staat boven elke straat.
III
De dagen duw ik na hun afloop plat
In de vette smurrie van de tijd: die strook
Vergetelheid waar niemand vraag naar had,
Een ooit, een toen dat rook naar slangelook,
Uren die als eeuwen bleven duren,
Afwezigheid van schoonheid bij de buren,
De muffe minuten, doffe seconden,
Het dode leven zonder u, het grauwe zijn,
Zwart van verlangen, & zuur als azijn.
IV
De regen neigt mistroostig naar een lach,
Je hoort haar in de druppels teken geven
Dat in het eindeloos gemiezer lachen mag
& Er in nattigheid ook pret valt te beleven.
Zo wijzen vrienden mij op hoe een deerne
Hitsig op een stoel in een taveerne
Luisterend lonkt naar mijn diepste zwarte lied.
De monsterlijke schoonheid die ik haar biedt
Valt als de regen op haar dichte ziel om niet:
’t Is enkel LYLIA die mij door tranen ziet.
