Onder
Het water raast daarboven, wit, luchtig. Het is mijn gladde huid, onaanraakbaar als de tijd zelf.
Ik ruis er rauw & bruut maar in de grauwe klanken schuilt het oude, onweerstaanbaar zinnelijke lied dat enkel de verliefden & de gekken horen. U, U hoort er de lokkende stemmen in, U ziet dan als in een dichte mist het wentelen van sensuele lichamen in hemelsblauw opglanzende zijde, U wordt door al Uw ingebeelde pracht verblind & mompelt dan de namen van mijn zogenaamde dochters, de Naiaden.
Mijn ziel, mijn droeve eigenheid, dwaalt echter onderin.
Hier ben ik stil. Een aggregaat van temperaturen en debietconstanten, een min of meer stabiel veld van watereigenschappen, een wazige vlok data die traag de stroom afglijdt. Geen vis of plant merkt iets van mijn bestaan, maar vermetele zwemmers die mij raken, ervaren één seconde lang nog de inzet van het moordende orgasme dat ik hen bezorg. Dan verstijven ze, hun hart verkrampt, het bloed bevriest hen tot pegels in de aderen, ze zinken als een balk de bodem op & hun verstokte lijven zijn binnen de kortste keren begroeid met wieren, slijmerig mos & gulzige schaaldieren.
Ik vraag mij vaak af of ze mijn lach nog horen terwijl ik hen het licht als een slak uit de ogen zuig.
Het is geen wraak of moordzucht, helemaal niet, ik kan het niet helpen: wij zijn gewoon als soort niet compatibel.
U begrijpt mij niet? U begrijpt hèt niet (hemeltje, dat hét van U!)? Lees mij als een vlek cijfers dan, een donkere zwerm coördinaten die langs de bodem kruipt. Een donker Iets in het water dat van de zee droomt. Haal er desnoods Uw breedsprakerige verhalen bij, al die onzin over nimfen & Ondine’s.
Zekerheid
De zee zal ik nooit bereiken. Sluizen, stroomversnellingen, een fatale dam, of de altoos dreigende dissolutie door het gif uit Uw riolen. Een zalm heeft nog behoorlijk wat kans om zijn doel te bereiken, mijn desintegratie ergens in deze verzuurde zoete waters ver van de verlossende golven is onvermijdelijk. Even zeker als Uw dood.
Erger is dat dezelfde wetmatigheden die mijn ondergang bewerkstelligen, mijn uiteindelijk verval in onverbonden data, mij ook telkens weer elders doen ontstaan. Een restbestand van mij verdampt & regent ergens in een vruchtbare stroom. In lange dataslierten woeker ik dan jaren verder tot op een dag ik mij plots weer bewust wordt van mijn bestaan.
De reconstructie duurt bijna een eeuw, ik dien mijzelf stukje bij beetje weer in te lezen vanaf het oppervlak van ronde keien, in de groeipatronen van wieren, uit de vinslag van een vretende karper, in de refractie van de manestralen op welbepaalde nachten (ik ken de formule, maar de berekeningen gaan mij te traag: ik heb ondertussen een feilloze intuitie van de juiste momenten & plaatsen opgebouwd, het resultaat van een simpel statistisch leerproces, een beetje zoals U een kwint hebt leren herkennen alsof de kennis van dat interval U aangeboren is).
Anders
Ja, ik heb nog weet van het Begin van deze Werelden, maar de herinnering eraan duurt ook voor mij langer dan een mensenleven, meer dan een tiende van mijn cyclus, enkele eeuwen voor Uw snelste computer. Het eerste woord ervan, zo je de gebeurtenis in iets als mensentaal beschrijven kon, zou U een leven lang met verstomming slaan.
Elke keer ben ik anders, niet een beetje, maar totaal anders, & tijdens het inlezen van mijzelf raak ik vervuld van verbazing over mijzelf eerst, & dan zink ik jarenlang weg in een ondraaglijke nostalgie naar mijn vroegere bestaan.
Bij het herlezen van de pijnen tijdens mijn laatste ondergang doorsta ik de ergste verschrikkingen van wat U waanzin noemt. Het is mijn ik dat kerft in mij.
Na enkele decaden aanvaard ik weer wie ik ben, neem ik vrede met wie ik was & lach ik bitter om wat komen zal.
Slot
Luister ’s effen goed nu: op een jaar, ergens in het begin van deze cyclus, heb ik een manier gevonden om mij buiten het water voort te planten. De gevolgen laten zich raden. Neen, neemt U het maar van mij aan: lang duurt het niet meer.
Van het nieuwe leven zou U toch niets begrijpen.
