ik ben een bad vol bloed & wonden
& zie mijzelf & duizend monden
de tere bellen kussen van het verderf.
uw. ach auw, wat ben je luw vandaag, heb je
plannen? haken van verlangen? steek je kruisen
in het prikbord, woeker in mij, smeer je roest
op al mijn leden & wek je voor de omstaanders nog
een naar geluid, een op, mijn buik die ploft, de ogen
draaiend naar het wit, gereutel met de tint van snik.
het rosse wekt het geile, leerde ik (van wie?),
& het geile brengt de vrucht, de open
lucht, de zon die ondergaat, het rode
door de tastbaarheid van licht. raak het,
& je zwicht, er komt altijd
gedonder na een bliksemschicht.
schoonheid is er bij het vangen van een zonde,
wonder als de zaadjes aarde vinden, schimmel dan,
meestal. ik jaag je muffe goden van mijn erf,
ze zoemen rond mij met de m van mug
ik geef ze graag hun bloed- & lijkenlust terug.
kijk hier, in het gat in mijn hand,
zit het verpatste te wachten, de snol
die mijn ziel was wil je nog wel, zo bol
heb je de nacht vlug tot dag verkracht.
(mijn teennagels groeien ver over
de rand van mijn versheidsdatum)
(ik ben een bad vol drek & slijm)
(ik sla mijn armen om een been
zoals die stomp is er geen één)
(een vinger wil nog blad & lijm
zoals mijn ik nog lijven wil)
duik in mij.
ik glim.
is.
was.
refluxkrampen sluipen in de wurgsexesthetiek.
er schuilt een school in mij, zie, zo gaat het blauwe
& het bruine op & af, het is een digitaal signaal,
de vrijheid lonkt, het wordt weeral een sidderaal.
mijn taal geneest zichzelf tot louter volt, ze stoot,
mijn sperma vlokt & wolkt & met het bloed
barst uit het donker weer een onweer los, ik
word een ons, een vijver wij, de draaikolk maalt
de oevers om tot wand van waterput, het kalf erin.
in elke misdaad zit diezelfde kern
van onvoldane schittering. de gladde tijd
maakt krassen in je nagelnieuw beleid,
de kast staat krom, het is het werk
van tovenaars geleid door dit mormel
dit tandeloos wijf,
met in haar mond
de mexicaanse woorden
‘kussen is gezond’.
