[een gloednieuw en geheel gratis first-person shooter game]
Level 1
Op een dag overviel mij dan die doffe beklemming.
Het gevoel dat je de bergen in kon kijken, over de zeespiegel staren, naar de luchten, voorbij de luchten tot in het befonkelde zwart van de sterrenhemel, maar dat alles potdicht zat. Geen uitweg, nergens. Elk buiten dat je betrad werd ogenblikkelijk een binnen waar je niet anders kon doen dan wat je deed, je arm strekken, reiken, je hand de vorm laten aannemen van de vingerwijzing die al in je hoofd had plaatsgevonden.
Ik werd wanhopig. Ik zocht terug de drankgelegenheden op die ik vroeger nog had gefrequenteerd. De stamgasten waren iets ouder geworden maar na enkele avonden was ik terug één van hen. Wanhopige vrouwen deelden opnieuw hun wanhoop met mij & wanhopig bedreven wij een vorm van achterstallige liefde. ’s Ochtends ontvluchten wij de bedden waarin onze bewegingen als versteven slangen in het beddengoed waren gedrukt. ’s Avonds ontsprongen ons de tranen aan onze dronken gezichten. De nacht drupte haar zwart in de glazen genever.
Na enkele weken had het gevoel zich verzwaard naar een stemming die elk plezier in de neergang vergalde. Iemand moet iets gezegd hebben, ergens een woord laten vallen, want ik werd ontboden in de Kamer.
De Kamer was leeg op een tafel na. Een bleke houten vloer, witte muren, een enkel raam dat openstond, gaf uit op de binnenkoer zes verdiepen lager. Grijze gordijntjes wapperden, de zon sloeg haar schaduw strak op de tafel in het midden.
Op het wit marmeren blad van de tafel lag het pistool klaar.
