vouwnaad – hechting

Infuus van het pharmakon

(ter oplossing van de vouwnaad in de hechting aan de  machinale waarnemingstissue)

een tussen-feestelijke Stelling door Residentieel Kathedraal Auteur  dv

[Pharmakon is Grieks en betekent zowel medicijn als vergif – de rest van de moeilijke woorden kan u probleemloos overslaan door na elke zin effie een tragische Blik in de Schier Eindeloze Verte te werpen. Met elke Blik hebt u een nieuw Cadeau beschikbaar gemaakt  in de Tussen-Feestelijke Stelling en mag u Verder Gaan]

• de gemachiniseerde  differentie haakt door middel van de coupure  in op een ‘buitenissige’ constellatie (een modelering op ontologisch-mathematische basis in het abstracte domein van het berekenbare) en zet de neerwaartse spiraal van elke (cultuur)beweging in gang
  1. het buitenissige is een consistent vlak dat quasi-autonoom binnen het machinale tot stand komt (auto-poëtische organisatie van neo-vomitistische Brokstukken in de Lopende Code )
  2. de machinale coupure brengt een afwezigheid van alle sensibiliteit tot stand (catastrofe van het sensibele)
  3. het sensibele wordt momentaan louter snelheid – (dis)simulatie van het betekenen in absentie van een betekenisgrond
  4. de (re)-activering van de de-coupure, de aftekening via de modelleringsfaze, een actieve en generatieve variant van het spiegel-stadium: het gegenereerde rooster wordt opnieuw in de stroom van het sensibele gedrukt en vervormt mede de perceptie tot een anticipatoire (dis)simulatie (het stadium waarin reizen en dagtrips beter verkopen als je ze in een doosje stopt)
  5. de dissimulatie wordt een autonoom en actief  vlak dat het reële (en daarin vooral alles wat het dissimulerende van dat vlak blootlegt, de contestatie, het afwijkende, het ‘alternatieve’) encapsuleert en onschadelijk maakt
  6. het afhaken van het sensibele  (de consumptie valt terug op zichzelf – instuiking van het Reële – catastrofe van het sensibele) versterkt de autonomie van het autome vlak (de  scheur in de flux van het sensibele wordt zichtbaar: de dissimulatie is het enige dat ‘overeind’ blijft – “er is toch  ‘alleen maar ‘ commercie”)
  7. de Omslag: het buitenissige wordt de norm – het buiten wordt het  nieuwe binnen (terug naar 1)

• Het  ontkleuren van de dissonantie in de beweging ( een moedwillig misverstand) maakt het vatten van de mogelijkheid van een artificiële sonoriteit mogelijk, een soort hechtings-wondermiddel dat  de ene gedachtenstof in de andere omzet en de andere in de ene, zonder – & dat is toch het belangrijkste van heel die pharmakon-gedachte –  zonder dat je daartoe tot een meta-niveau moet besluiten.
• Voorlopig blijft echter  het probleem van de vouwnaad onoplosbaar (cfr. de ‘monsterlijkheid’ van geautomatiseerde vertalingen, waarvan de sporen ook zichtbaar blijven na het gladstrijken daarvan door een humane redactie), hoogstwaarschijnlijk omdat het pharmakon te statisch wordt gedacht, in finaliteiten & naar finaliteiten toe, in plaats van als een echt infuus, waarvan de toediening zelf, de instroom, de werking is (Derrida zou zeggen : à la fois) .
• Een homeopathische doorkruising (tijdelijk uitstrepen) van het objectgericht denken lijkt een mogelijkheid. Dit veronderstelt evenwel een voorafgaande doorvoering van de machinalisatie en een positieve bewustwording  van de techniciteit inherent aan de menselijke sensibiliteit en een streven naar een participatorisch model dat haar lezingen (legein) niet aanbiedt als een productie  ter electie voor verheffing naar een status van  verhandelbare ‘uitverkorenheid’, maar de lezing laat plaatsvinden in een zichzelf organiserende populatie van dergelijke instantiëringen van ‘werkzame code’ (bv de blogosfeer).Het is daarbij van belang zich ten volle bewust te blijven van het feit dat de doorvoering van de machinalisatie ook een doorvoering inhoudt van net die exploitatiemechanismen die in eerste instantie tot de sensibiliteitscatasftrofe hebben geleid. Dit secundair machiavellisme lijkt onvermijdelijk en is enkel vanuit historisch (en daaarom noodzakelijkerwijs falsifiërend want intrepretatief)  oogpunt zo te duiden.
• Jonge mensen hebben dan ook helemaal geen moeite met het klakkeloos overnemen van de normering van het schrijven binnen een dergelijke omgeving – gladde colums in glad gedesignde magazine-formaten die niet de minste kritische afstand bewaren ten opzichte van de consumptie-cultuur. Her en der vind je in de ‘eigen’ omgeving, de blogosfeer dus,  ook wel wat huisgebrouwen theorievorming (met dezelfde status als deze geschriften) die van de weeromstuit (na eens soortgelijke strooptocht over dezelfde desolate vlakte) dan  maar de lofzang steekt van de weldadige effecten van de commercialisatie, onder meer door middel van een schaamteloze verlezing van geschriften die met de moed der wanhoop uit de laatste bastions van de hoge cultuur werden gemurwd, ten aanhoren van een tienkoppig publiek, waarvan je je dan kan voorstellen dat het vervolgens in grote onderlinge tweedracht over de te volgen strategie in het ijle van hun concentraat oplost.

  U lacht of grijnst, maar u zal begrijpen dat het hier niet langer om een persiflering van bestaande toestanden gaat, een soort spotzieke moedwil die haar oorsprong vindt in een misprijzen of een minachting geinspireerd door frustratie omwille van een als hemeltergend ervaren verwaarlozing, maar dat het eerder  een gelaten jammerklacht betreft, waarvan de tragiek enkel wordt versterkt door het daarop waargenomen onbegrip, een onbegrip dat, zonder te willen pochen, maar gewoon droogjes vaststellend,  enkel in de lijn der verwachtingen lag en nog steeds ligt.Gelukkig is dat onbegrip een op klassieke wijze behandelbare kwaal, daar moeten we niks voor uitvinden, een beetje bijgestuurd geduldig afwachten lost dat wel op. Enfin, soit: we durven dat hopen en daarmee  ook  dat het in die context-  met mijn excuses voor eventueel gekwetste zielen – bij die ene stijlbreuk moge blijven, want voor al dat soort persoon- en/of naamsgebonden gekibbel is er gezien de ernst van de ons geboden  situaties gewoon geen  tijd.

  Diezelfde ernst van de situaties (meervoud)  maakt ook dat de afwezigheid van kritiek voor sommige spelers in het spel geen aanleiding hoeft te zijn van het begin of de schaamteloze verderzetting  van een zelfverheerlijking. Het programmatische karakter van deze geschriften vertrekt vanuit een zelfkritiek die absoluut vernietigend is voor elk soort van kamp-vorming inclusief de neigingen daartoe bij de Codeur ter Plaatse (een eigen hel met honderd bezoekers, je moet het verdienen, elke dag). De programmatie is immers gekenmerkt door haar zgn extended eigenschap, het feit dat de het continu opsporen van bugs in het eigen codeverloop tot het eigen codeverloop behoort.  Het staat ergens in de vroege bouwlagen van de Kathedraal, maar vraag mij niet waar: Bouwen is een wezenlijk a-sociale bezigheid en schenkt enkel heil aan diegenen die heil kunnen zien in de absolute verguizing van het Ego op weg naar een Oplossing in de Collectieve Vergetelheid.

• De drager van die ‘lezingen’ wordt daarbij van secundair belang t.o.v. het toedienen van de lezing zelve, de heilzame werking van het plaatsvinden zelf , & dat houdt ook in dat elke legitimatie vanuit het functioneren van een organisatie van die drager wegvalt & bijgevolg dat elke leugenachtigheid daaromtrent, ja zelfs de vergoelijking daarvan zich al snel als euh, wanstaltig  toont (met betrekking tot, gezien de urgentie van enzo, iets wat dan meestal wél in het gedragen betoog verpakt zit, maar niet in het betogen zelf, untsoweiter…)[… ]
  pijnlijke stilte
  […]
• (tja, inderdaad, maar  elke keer als iemand deze idee snapt,  gaat ie zeggen van ah ja maar als ge’t zo zegt is’t simpel, terwijl wij  in de tragische situatie zitten dat het voor iedereen ánders gezegd moet worden, omdat iedereen op een andere manier wel in staat is tot een  soort afstand nemen tot de eigen gedachtenbeweging, maar die afstanden verschillen allemaal. & (het is ) Ook al (zo moeilijk)  omdat we het zelf maar amper ‘snappen’, om maar te zwijgen van het leren leven met de consequenties van de redenering die soms ook de gestalte aanneemt van een vloek…
• De kwakzalverij, of de Baudrilleske Vlucht Voorwaarts (BVV, een BV-extensie voor een snelle aansluiting op het internationale vlak, ik weet echter niet of die ook voor Nederlanders werkt) is ook een optie: een goeie kwak zalf verbergt het trauma en meteen ook elke hint van  de oorzaak, & het leidt de aandacht af van mogelijke tegenacties (concrete zaken  zijn dat meestal,  denk u in de horror van deze suggestie: iets doén tussen het plebs inhoudende een mogelijk niveauverlaging en het risico op vermenging met ‘lagere’ taalvormen in onafgeschermde, en allicht zwaar gecontamineerde  zones )  die de zuivere theorievorming in de weg staan (de aanmaak van meer zalf)  en maakt een consolidatie van tijdelijke winsten middels pientere vingerwijzingen in de zalvenbrij mogelijk. Bovendien veraangenaamt de zalflaag  het gezamelijke glijden naar de ondergang.

Enfin, soit. Ge ziet dat, au fond, &  zeker in deze uiterst  zware dagen voor de spijsvertering, een tekeningske maken veel simpelder is dan al die onverkoopbare uitleg…

[Dit infuus werd u aangeboden middels schaamteloze overheveling van  geestrijke vloeistoffen uit de Walserijen van Stiegleriaanse Imperium, zoals o.m. te vinden op Ars Industrialis – het resulterende  mengsel  van die schuimwijn-achtige substanties met de volle guiness van het Kathedraalse Gedachtengoed is te karakteriseren als een black velvet : kinders, geniet, maar  houdt uw maten bij]