Clifford Duffy zwaait!
Op mijn engelstalige ‘Kathedraal’-blog op http://nkdee.blogspot.com ben ik in de aanloop naar het nieuwe jaar, in alle rust van het stille vijvertje daar, een nieuwe beweging begonnen in de Kathedraalse Leer, de eeuwige spiraal van de kathedraalse bouwkundige bespiegelingen. Mijn werf vereist nu eenmaal een simultaan uit te bouwen bouwkunde, en aangezien je dat soort theorie bij gebrek aan eigentalige houdertjes aan internationaal gedachtengoed dient vast te knopen, doe ik dat maar meteen in het Engels.
Het eerste zootje schrijfsel gaat er al stevig tegenaan, ik maak mij daar bv. op programmatische en volstrekt ongenuanceerde wijze in twee paragfraafjes af van het mormel Badiou en trek vrolijk verder de weidse horizonten van de wilde theorie tegemoet. Amusement verzekerd!
Iemand die de start daarvan alvast kon appreciëren is mijn overzeese virtuele vriend Clifford Duffy.
Duffy is een onweerstaanbare creatieve kracht in het toch ook erg nauwe kringetje van de creatieve schrijverij op internet, hij laat zich de eigen gestoordheid prettig welgevallen en stoort zich niet aan het ongehoorde in het discours van anderen.
In verband met Artaud kan je moeilijk van traditievorming spreken, omdat de intensiteit van Artaud’s articulatie elke orde omvergooit. Maar de bewegingen van Clifford Duffy juichen een dergelijke intensiteit toe, daar waar anderen, inclusief het bange hartje van uw dienaar, er zich hoogstens middels een lemen muur van intellectuele reserves pogen een kijk op te verwerven, of, in de mate van het verdraagbare, een tochtgat naartoe openlaten zodat zij het onvermijdelijke rot in de eigen gedachten er kunnen aan luchten.
Clifford Duffy staat al jaren, enkel gesteund door het gewicht van de eigen vergankelijkheid, te leunen tegen het verschroeiende van die solaire winden, en heeft aldus ettelijke onrustwekkende, half-gestoorde, geniale en minder geniale talenten de kans gegeven om in een tolerant klimaat de nodige rust te vinden die hen kan inspireren om verder te trekken, het onherroepelijke eigen falen met hernieuwde moed tegemoet.
Op zijn lijst van blogs die de mijne in aantal overtreft, staat zo ook het internet-instituut TaKinG thE BriM_ TooK thE BrOoM_ waar tot voor kort de flux-beweging, het neo-dadaïsme, het post-(porno-)lettrisme, de tragische zang van het immanente schoonheidsstreven en het gedachtengoed van Gilles Deleuze elkaar ontmoeten in een dagelijks feest van de creativiteit, belangeloos gehouden voor en door een keure aan literaire, grafische en anderssoortige talenten.
Helaas blijkt daar nu weer enige verenging op te treden, je hebt dat zo soms met dit soort toestanden. Misschien lost het wat op als we met z’n allen ’s terugzwaaien, want ( je merkt dat ik nog van de Nonkel Bob generatie ben) ik denk dat onze vriend Clifford zich wat eenzaam voelt…
