Chrétien Breukers, de leading strijkstok op De Contrabas, noemt mij graag de man van de zes miljoen blogs. Geen idee waar ie dat haalt, maar deze Rachel Defay-Liautard doet alvast niet onder in het aantal blogs dat ze runt. Rachel is sinds kort mijn vriendje op Facebook, de sociale app die het potentiële Rode Khmer of ultra-rechtse putchisten wel poepsimpel maakt om middels één goed betaald hitsquad alles wat kritisch of creatief opruiend actief is in pakweg twee weekends om te leggen. Zie je: we geven ze de pap in de mond, die Vermeende Vijanden van het Vrije Woord.
Nu, soit, passons & pas op: ze noemt het dan wel een bordel, bij haar zit er wél op zichtbare wijze een doordacht systeem in, want via een ingenieus systeem van links bouwt deze française haar Neo-Kathedraalse Werf in lagen waarbij elke (blogspot)blog een laag is van het grote BASTARDISSADIC öder “maintenants, synapse”, een soort interactief woordenboek van de Defay-Liautardeske dingen des levens, zoals de titel het zegt: in het nu gesteld.
[Camera daalt naakt de trap af – Offscreen de Stem van Régine]
“Maar het nu is niet , het Heden bestaat uit de ondraaglijke veelheid van de multicipliteiten die in neurale verbanden onder artistieke hoogspanning…”
Daar heb je Régine alweer, onze Schonen Blonden Clauwaert met den Gouden Mond & ze heeft ondertussen alle boekskens van Deleuze proper op fichkens samengevat en alfabetisch op Moeilijk Woord gerangschikt.
“Nee, meiske, ’t is goed: we lossen het zo wel op, maar bedankt toch.”
Je vindt er van alles, dus, bij ons Tante Rachel, of ’tante shell’, zoals wij in Busschot plachten te zeggen over mijn echte Tante dan, zodat ik mij altijd afvroeg waarom wij altijd naar Heist-op-den-Berg moesten om naft te gaan halen voor ons Volkswagenbusje waar het in de winter berekoud in was, want die busjes van Volkswagen mochten dan wel bollen als de besten, de verwarming trok op geen kl….
We drijven af. Enfin, ik toch.
Madame, ma chère Rachel, -oui, on se tutoye déjà, et son fils joue avec mes moules, presenteert aldus korte schrijfsels, concrete of talige dichtsels, staaltjes ‘asemisch schrift’ (da’s een vorm van post-écriture, ik heb het daar later nog wel ’s over want het is “in” bij “ons”) youtube filmpjes van Bill Viola of een versie van Monty Python and The Holy Grail in LEGO stop-animatie, enfin, het is het soort bladerboek dat maar geen boek wil worden, en het desondanks in alle boekbeladen hoofden toch wordt, het zal de Kathedraalbezoekers onder u al wel vertrouwd in de oren beginnen klinken…
Enfin, Rachel doet waar en Peter Verhelst het altijd over heeft: ze bouwt haar eigen universum op & uit, & trekt zich van de rest geen fluit aan. & Daarbij slorpt zij gaarne alles op waar zij wat in ziet.
Mijn soort Tante dus, & ik ben dan ook niet een weinig trots dat er sinds vandaag ook iets van mij bij staat, een L!NT nog wel, de enige waarvan al een instance van verkocht is.
Ge ziet, als ge later, als gij Groot zult zijn & als de zee tot in uw fauteuil komt & uw hondje van pure miserie met z’n natte pootjes op uwe schoot zal springen om daar intriest te janken omdat alles zo nat is en naar zeewier stinkt in plaats van naar hete teefkens, als ge dan zo rijk wil zijn als die zee diep is, wel, lieve klikmuiskinders, dan is het NU het moment om u een L!NT te bestellen, want binnenkort, als ik de Pijp uit ben, dan zijn die dingen natuurlijk, MASSAAL VEEL POEN waard, dan moet ge die niet meer proberen te kopen, want daarvoor gaat gij dan toch niet de sollen hebben.
& Zeggen dat je nu, MAINTENANTS, BORDEL d’r voor amper 25 euro al een kleintje kunt hebben…
