Muze, aanhoort het desperate suizen van mijn kabelzang.
Literatuur bedrijven op internet wordt niet serieus genomen want het is geen bedrijf. De status van tekst op internet is dan ook die van een voortdurend verval. Niets vast hebt gij mij aan te reiken.
Voortdurend verval? & daarin blijven schrijven? Uiteraard. Hoe anders kan je relevant schrijven op dit ogenblik? Verklaart u nader, gij vervelend stukske pretbederver!
Rustig maar. Het staat er allemaal al lang maar u vindt het niet & als u het vindt snapt u er waarschijnlijk niks van. Hoe kan het anders, het vervalt voortdurend.
Hoe komt dat, die labiliteit van tekst op internet?
Elke datestamp (automatische tijdsmarkering van toevoeging van code aan de beschikbare code) initieert een tweedimensionaal vlak in de tijdruimte bepaalt door de kwalificaties van de tijdsmarkering & de omvang, en referentieerbaar door de Uniforme Resource Locator van het Bestand.
Ai. Een beetje te technisch, misschien?
Oké, zo dan maar:
Elk bestand (Bestanden , dat ken je, je doet er dagelijks honderden open) is een uiterst tijdelijk Bestand want het is meteen ( á la fois – Derrida) onderhevig aan de voortdurende perforaties van (o.m.) zoekmachines en menselijke raadpleging. Los van elke archiveringsproblematiek, die voor het digitale woord veel kritieker is dan voor het gedrukte woord, is de digitale tekst dus van meetafaan zwak en poreus.
Om maar iets te zeggen: elke Bestandsopvraging (als u een URL intikt, op een link klikt, een Bestand via een menu in een programma opendoet) is een herschrijving naar geheel andere co-ordinaten in de reële tijdruimte van een stuk Code. Hoe identiek de code ook is, de loopplaats van de Code is verschillend. Is dat dan zo belangrijk? Wat er geschreven staat is toch helemaal hetzelfde?
Wel stel het ’s effie anders:
Het in-differente van de code vervalt bijna geheel t.o.v. de verpletterende differentie binnen het leeskader zelf, want het leeskader is zélf een voortdurend verglijden. Het leeskader is niet langer een stabiele, reële omgeving (hoekje-boekje), maar zelf actieve programmatuur. De tekst. los zwevend in het virtuele veld, bevrijd van elke materiéle binding & enkel als code gevangen in een magnetische oscillatie, wordt daarbij herleid tot ‘aandrijving’ van de interactieve leesmachine, de interactieve leesmachine wordt tijdens het lezen ook meer en meer een actieve mens-machine eenheid die ‘samen’ als een virtuele monade verderhapt in het kolossale tekstlijf.
Wat we dan missen ( terwijl we natuurlijk ontzettend veel winnen, maar daar heb ik het nu niet over want dit is een ‘negatief’ artikel, het positieve maak ik later wel met dit als mal), in feite, is de absolute, want materiële referentieerbaarheid van het Boek. De gegarandeerde exterioriteit ervan en de erdoor gegenereerde materieel confirmeerbare drempels in de tijdruimte. Digitale tekst zet heel die configuratie, de eerdere tekstsystematiek, de vertrouwde leesmachine, op losse schroeven en dat heeft in de eerste plaats verstrekkende gevolgen voor de tekst zelf.
Je kan je bij die absoluutheid van het boek overigens allerlei vragen stellen, maar laat ons het simpel houden. Wat je wel in de discussie dient te betrekken is da vervallende status van het Boek zelf. Het boek is op dit ogenblik onderhevig aan allerlei grensvervagende en stabiliteit corrumperende mechanismen en tendenzen. Is een POD boek een boek? Is de van een ISBN nummer voorziene gekopieerde doctoraatsverhandeling een boek? Is de brochure een boek? Is de dichtbundel in eigen beheer een boek? Is de bestelde literaire bestseller, geheel conform de nifte regeltjes van de ‘schrijversopleiding’ van de uitgeverij (een eufemisme voor de totale verknechting en radicale exploitatie van elk opgevist talent – vroeger kon je nog van min of meer vrijwillige prostitutie spreken, nu is het gewoon openrijten, de brute waarde eruithalen & dan de mesthoop op) , nog een ‘literair’ boek? Hoeveel sex moet er in een roman om de glanzende kaft te kunnen betalen?
Maar de meest frontale aanval op de status van het boek komt van het digitale medium bij uitstek: het internet. Want het internet neemt overal op massale wijze diverse functie van het boek over. Is dat erg? Helemaal niet, integendeel. Boeken krijgen nu de kans om terug zichzelf te worden. Gebeurt dat? Zoals het er nu uitziet: alles behalve, de verrotting van het boek, de verdere uitholling gaat voorlopig lekker door. Gaan we dan dood? Ja, maar vooral niet daaraan.
Terug naar ons onderwerp, de kabelzang.
Wat is het internet? Het internet is lopende code.
Materieel verschilt de praktijk van de aanmaak van literatuur voor boeken in niets van de aanmaak van literatuur op internet. Beide gewrochten ontstaan aan een computer en beiden ‘soorten’ auteurs maken dankbaar gebruik van alle hulpmiddelen daarvan, die allemaal hun kracht halen uit het internet. Het enige verschil tussen mijn praktijk en die van pakweg Verhelst is, los van de kwaliteit ervan natuurlijk, het feit dat u mijn gebroddel levend mag meemaken en dat ik er niet toe kom om iets af te maken, ook al omdat dat voor mij niet zo nodig hoeft. De enige deadline die ik heb, is de dood en die hebben we allemaal.
Wat zijn dus de verschillen?
- de semi-openbaarheid van de coderingspraktijk ( de ‘normale’ auteur maakt ook uitwisselbare code aan op een machine in het netwerk, misschien is zij zich daar minder van bewust omdat een Microsoft omgeving dat via de perfiede metaforische verdoezelingen poogt weg te moffelen, maar het is wel glad hetzelfde, op de artificiële afgeschermdheid na dus) – dus eigenlijk het transparante van ‘mijn soort’ praktijk
- de intrinsieke finaliteit van het schrijven voor gedrukte publicaties: je wordt verplicht afgeronde gehelen te produceren, affe, welomlijnde dingen,
- gladde bundels gedichtjes in plaats van stromen lyriek in horten en stoten met brokken & verstikkende slierten,
- duidelijkfictieve fictie in plaats van realiteit-ondermijnende fictionalisering binnen een stroom uitbarstende code aangedreven door een reëel tijdsverloop en in directe verbondenheid met de rest van de niet-artistieke lopende code
- affe theorie gepresenteerd als onaantastbare waarheden i.p.v. een natuurlijke groei met een herwaardering van de aloude commentaar-methode ( Torah) om tot een zinnige en levende tekstcreatie en tekstcultuur te komen ( cfr Glossator)
Enfin je ziet onmiddelijk dat je als auteur in een boek eigenlijk totaal negatief tegen het heden in schrijft en dat je hier wél positief en hedendaags kan schrijven.
Bon. Voor mij moet dat dan maar. Het feit dat het economisch op dit moment niet haalbaar is om dergelijke praktijk uit te bouwen, dat ik dus alleen maar dagelijks en hárd op mijn dak krijg (de details zijn uw zaken niet maar ik kan u garanderen dat het keihard is) , dat is mijn pech, natuurlijk, want iedereen die het ondertussen op hun sloffen wel gemaakt heeft als auteur die blijft natuurlijk lekker in hun fauteuil zitten, om in de gesubsidieerde tijdschriften mekaars werk middels moddergooien en onderlinge nijd verder in de belangstelling te werken, of om als georganiseerde partners in crime het reusachtige aanbod van cultuurondersteunende overheidssteun af te romen.
& het Belastingsgeld van de braafjes slikkende burger gaat bijvoorbeeld naar de 54ste Nederlandse vertaling van Les Fleur du Mal. Naar tijdschriften die nauwelijks gelezen worden. Of naar hoogdravende, prijzige boekskens die alleen de familie van de auteurs op hun schouw willen hebben staan. Die zijn immers niet éénzijdig en kunnen wel op hun eentje garant staan voor de ‘nodige kwaliteit’.
Ach, het inzakkende Lijk inclusief het verzopen Salon, de prijzige beurzen en de beurse prijzen, de necrologiën om de hatelijkheden goed te maken als het te laat is, de cocktailparties en de de witte bergen glinsterend van fake roem, glorie, afstompende sex en tot slijm gedraaide rock ’n roll, het weze hen echt allen van harte gegund.
Nieuw is dit allemaal niet, bijlange niet, lees er Horatius of Martialis of Tibellus maar op na – Ovidius niet, die begon alleen maar achteraf te klagen toen ie niet meer mocht meespelen-, maar zoals alles in deze tijd is het aloude verschijnsel nu in het harde licht van deze quasi-ozonloze zon-dagen, net iets extra zum kotsen.
Ook al omdat, waar ik dan wél aanspraak op wil maken, namelijk tenminste de kans krijgen om mijn werk ongestoord verder te kunnen zetten, je ziet natuurlijk van hier dat ik dat soort minimale ondersteuning zomaar zou gaan krijgen ooit, de meeste subsidierende instanties vereisen een kan-zwaaien-met-een-boekje vooraleer je zelfs maar mag appliceren. Een onoplosbare Catch 22 voor dit locale zothuis.
( Positief gezien is het natuurlijk aan mij en anderen om de riem over de raderen getrokken te krijgen, we doen ons best, maar dedju, ik ging hier niet positief zijn, vandaag ).
Soit.
Een voorlopige conclusie voor de literair geïnteresseerde kan zijn dat enerszijds de stabiliteit van het boek door het commerciële rot danig wordt ondergraven en dat anderszijds een geëigend gebruik van nieuwe media inzonderheid internet allicht aangewezen is, maar hoe dan ook problematisch blijft, al was het alleen maar omdat voor de , euh, ‘kenner’, internet de literaire goot is, die je ten alle tijden netjes dient te negeren.
Anders verkoop je misschien niks meer in de riool, zie je.
Enfin. Dat zegt ook niet veel. Alhoewel, maar ach: passons.
Het is ontzettend belangrijk om te blijven hameren op de prioriteit van de Code & het codale karakter van tekst t.o.v. de Gelezen tekst als geïnstantieerde code. Enkel in het volstrekt fictieve kader van een object-georiënteerde benadering vallen die twee samen als referentieerbaar object, maar dat is een joekel van een conceptuele valstrik, die enkel om kapitale redenen wordt gepropageerd.
Waarom is dat zo ontzettend belangrijk? Wel, voornamelijk, dunkt mij
- omwille van de labiele status van de tekst als code-instantiatie
- omwille van de creatie van een uniform plateau, een ontmoetingsplaats van alle soorten Code
De status van heel de literatuur komt zo in direct contact met al de rest van het codeerbare, en dat is eigenlijk een onvoorstelbare revolutie, want au fond komt elke grens tussen het literaire en bijvoorbeeld het grafische, het visuele tout court of het muzikale gewoon te vervallen.
Dat is pure winst, voor iedereen, maar op dit ogenblik wordt daar, in weerwil van al het modieuze gepreek over cross-over en het multi-mediale ontstellend weinig mee gedaan. Omdat men er eigenlijk geen weg mee weet, want de kennis van de code als code ontbreekt grotendeels nog & die is in elke geslaagde medium-overschrijdende activiteit van cruciaal belang. Dat, en het intrinsiek procedurale karakter van alles wat je met code doet of kan doen. Je maakt geen objecten, je genereert als codewerker bewegingen in het virtuele veld.
Dat besef komt wel, maar het duurt, want geheel de (rottende) commerciële orde wil iedereen zo ver mogelijk weg van dat besef. Immers: geen objecten = geen producten = geen verkoop.
Vrije Lyriek, dus, maar als het dan echt vrij is dan haakt quasi iedereen pijlsnel af. Iets dat je niet verkocht krijgt is absoluut taboe. Want enkel verkoop garandeert kwaliteit. & Bij kwaliteit hoort distinctie & bij distinctie horen distinctieve goederen.
Ergo: het enige wat hier Vrij is, is het Westen, maar dat ligt altijd net iets verder Westelijk. Untsoweiter.
In die optiek is het goed om weten dat velen tegenwoordig van het inzicht uitgaan dat de commerciële orde gewoon zichzelf aan het opvreten is. Dat je die dingen gewoon moet kunnen loslaten & je concentreren niet op protest maar op positieve actie en waar nodig, slachtofferbijstand. Voor kolerieke crypto-boeddhisten als mijzelf is dat soms wat lastig, maar ooit zal het mij wel ’s lukken…
***
Maar laten we effie teruggaan naar dat fameuze poreuze karakter van digitale tekst, dat leek wel wat.
Van het ogenblik dat je iets post op internet genereer je zoekresultaten. Daar is iets geks mee aan de hand. Want de zoekresultaten met al hun fragmentarische afdrukken (op het scherm – de gebruiker krijgt tekstindrukken van de tekstafdrukken op het scherm) verkrijgen prioriteit in het globale netwerkbeheer omdat het parsen/scannen (=stelselmatig doorzoeken) van de Kapitale Worm van het globale tekstcorpus op Kapitale Waarde voorrang heeft op de verwaarloosbare inhoud van de tekst (o heer ontdoe ons van Betekenis). De mathematisch bepaalbare tekstverbanden (brute Markov chains : welke woorden staan er het vaakst met welke andere woorden in verbinding) verkrijgen voorrang op de humane betekenis van de tekst , want daar heeft uiteindelijk nauwelijks iemand wat aan).
Is dat erg? Gaan we dan nu allemaal dood? Bijlange niet, enfin toch niet daaraan.
Je moet en kan er wel rekening mee houden. Als ik hier drie keer ‘gratis sex met hete Belgische wijven’ schrijf, zo dus:
gratis sex met hete Belgische wijven
gratis sex met hete Belgische wijven
gratis sex met hete Belgische wijven
dan genereer ik allicht een veelvoud van lezers voor dit bericht. Niet omdat het provoceert, maar omdat het scoort bij Google. Mensen gebruiken internet nu eenmaal waarvoor het dient, & dat is en blijft brute informatiegaring. & Het soort informatie dat de meeste mensen willen is nu eenmaal niet erg lyrisch van aard.
Vandaar ook dat commerciële blogdiensten zoals die van Skynet hun gebruikers juist aanmoedigen om het zo plat mogelijk te maken, de foto’s van het bloot breed uit te smeren enz, terwijl ze de teller lustig laten dol draaien zodat iedereen het gevoel krijgt dat hij/zij meetelt omwille van de geblogde inhoud. Niets is natuurlijk minder waar. De blogger telt mee als hij goede zoekresultaten genereert en dus bezoekers aantrekt die de reclame consumeren. Maar de illusie van de ‘mondiale publicatie’ wordt maar al te graag in stand gehouden. Terwijl de gemiddelde blogger nooit meer dan een handjevol getrouwe lezers bereikt, je geraakt immers niet snel buiten het kringetje dat zich spontaan vormt door middel van wederzijdse links en andere vormen van sociale netwerken. De literaire scene op internet, waar het publiek letterlijk samenvalt met de makers, beslaat zo ook niet veel meer dan enkele honderden mensen. Wat dat betreft is de overdracht van de reële toestand naar het virtuele kader alvast geslaagd.
Maar het corpus van de Nederlandse Letteren wordt op die manier wel een nieuw leven ingeblazen. Getuige de opleving van de poëzie, al kan je daar heel nare kanttekeningen bij plaatsen, in de trant van ja maar wàt voor poëzie dan. Toch, met een beetje goede wil en de ogen halfdicht, want dat staat ook zo clever : al bij al hebben we, in potentie toch, een levend corpus van actieve code. De Natte droom van elke auteur ( cfr Florian Cramer Words Made Flesh, code, culture imagination).
Het zou inderdaad mooi zijn mocht het internet aldus erkend worden voor wat het is, maar de heersende projectie, naast de wantoestanden van de commerciële exploitatie dan nog (waartegen er vanuit de literair actieven op internet nauwelijks geageerd wordt, integendeel, men doet lustig mee in het reclame-opbod), is de eenzijdige en achterhaalde projectie van de conceptuele wereld van het statische Boek (Mallarmé) op het bewegende tekstlijf.
Met een stinkende ondode als gevolg, die nergens van de Kapitale doodsdrift wordt afgeleid, een beheersingsstrategie die middels een beetje inzicht in het globale tekstverglijden in feite makkelijk zou te realiseren zijn.
Niets van dat al zie je ergens. Immers, & af en toe moet je dat toch ’s luidop zeggen: overal poogt men het rottend poeltje van de Letteren, inclusief de economische verzweringen ervan, gewoon simpelweg over te schrijven op de wetmatigheden van het internet, zoals men die dan plots denkt begrepen te hebben.
Kinders, dat begrip van u, dat is dezelfde denkfout als die waar Amazon 10 jaar lang verlies heeft van geleden, tot men uiteindelijk is beginnen beseffen dat je hier dingen moet laten groeien, dat je dat niet kán organiseren, dat je met een top-down benadering nergens komt. Dat je vanuit een levende praktijk moet werken. En waar is de levende praktijk? Inderdaad: nergens.
(Tot voor kort alleszins, nu zijn er al wat pogingen, maar meteen is die verrekte commerciële refleks daar, terwijl dat allemaal niet zou hoeven, mocht men eindelijk ’s ophouden met neerkijken op wat men eigenlijk zelf doet , gebruikt en wil.)
Soit.
Magazines met Redacteuren & Opiniehoekjes & Onze Auteurs & Recensies & af en toe wat Bloot & Geil & vooral veel Schandaal en Affaires om het allemaal een beetje op te kloppen. Het Grote We Zouden Het Wel Drukken Maar We Hebben Niet De Middelen Meer Spel.
Oud zuur in fris belabelde kotsflesjes dus.
Het zou anders kunnen natuurlijk. Het heeft er zelfs een tijdje naar uit gezien. Helaas: het zal wel blijven bij het kòn. Het kan nog hoor. Mochten, bijvoorbeeld, tenminste niet alle daartoe capabele krachten zelf gevangen zitten in het kluwen van de Kapitale Noodzaak. Wetenschap? Oké, maar de Zaak gaat voor. Letteren? Oké, maar er moet verkocht worden. Kunst? Kom meisjes, laat mij niet lachen want ge gelooft het zelf niet.
Soit. Het leuke van internet is dat als je er niks van snapt je ook nergens komt. Minder leuk is dat je wel de illusie kunt hebben dat je wél ergens komt en dat je subsidiërende instanties dat ook kan wijsmaken, want die snappen er meestal nog veel minder van.
En je moet opletten dat je niet de mechanismen van het internet te vlug gaat bejubelen ook.
De openheid & de dynamiek is immers niet de wezenlijk positieve openheid & de dynamiek zoals bv gepropageerd door Deleuze, waarin “openheid” een voorwaarde is voor het vitale elan binnen de immanente meervoudigheid. De openheid van elke broncode staat veelal weer in het teken van de Castratie, van het grote Tekort, en het zich openen is geen actief gebeuren maar een verscheurdheid: elke eenheid offert zich aan een Buiten dat de eenheid ontkent, openrijt, er de ingewanden van blootlegt, onderhevig maakt aan het de gruwelijke vertering ervan door het Verloop. Het Verloop is de niets anders dan de Afloop van de Kapitale code. Het Verloop is een rottingsproces. Wat rot er? Het Exces. Wat is het Exces? Het geheel van onze culturele inbreng, de zweer bovenop het lijk van de koloniale uitbuiting.
Elk Verloop is gezien het afgaande spel van entropie en negentropie een verval. Daar valt niet veel aan te verhelpen, zo op het eerste zicht. Het verval is evenwel (ook) een creatief verval ( cfr Negerestani’s concept van Leperd Creativity).
- Het rotten creëert een rotzooi ( cfr Negerestani: mess)
- De rotzooi instantiëert de Rotzooi
- De Rotzooi is globaal
- De Rotzooi grijpt ook viraal om zich heen: elk nest van rottende Code ( de financiële markten bv) is een potentiële infectiehaard.
Het Reële, het Buitencodale, de Materiële wereld, het échte Leven, de Reële Economie (breidt gerust de analogieën naar eigen goeddunken uit, de conceptuele beweging blijft immers dezelfde, namelijk het verspringen vanuit een inwaartse wending van de waarnemingsspiraal naar een buiten, de Korst op de gedachtenzweer) geraakt door dit excessieve gebeuren, dit verrottingsverloop aangetast door de mechanismen van de transcodering.
Transcodering is het proces waarbij stramienen van het Verloop- bewegingseenheden, ritournelles- worden overgebracht van het Veld B waarin zij noodzakelijkerwijs optreden, naar het omringende Veld A, dat gezien het Spirale karakter van de Inteelt altijd prioritair is aan Veld B.
Deze overbrenging gebeurt door virale kernen (virons) die in dit geval grosso modo overeenkomen met ons, wij, gij & ik: de mensch. Ik zeg grosso modo omdat het in feite gaat om diverse verschijningsvormen van een “vinculum substantiale” (Leibniz) dat zich op, dóór of onder de individualiseringskernen van de mens bevinden, dus niet te identificeren als het (een) individu of de (een) groep of een of andere sociale cluster/netwerk.
De mens gaat zijn gang in de materie & draagt op virale wijze het eigen Rot uit. Waardoor uiteindelijk de hele planeet aan de verscheuring van het Buiten wordt prijsgegeven.
Een onvermijdelijk proces, zo lijkt het wel, tenzij natuurlijk, maar dat gelooft u zelf niet, lieve Muze, want uw lijf staat in het neonlicht het schone te verkopen, & wat ik zing of zeg dat raakt uw affe kleren niet.
