VERVAL
Wie drukt mij in de cirkel der voleinding,Jan Wolkers – Zelfportret zonder kik
Een kraai krast dat het is volbracht.
Ik sluit mijn mond en geef geen kik,
Dit is de dood en dat ben ik.
het vlees vervalt & vlees kapt vlees van ’t bot in varkensgeulen
dikke plakken zakken in het zompe & kalm maar drammerig
de aangestoken dames volgzaam kokhalzen & luide boeren zij
de in gemompel vervallende bevelen vanop hun wakke hoogte
& de heren zwiepen als bewormde vishaken uit de moddervette
heren & de alen persen in de alen kolossale pensen uit & in &
door de lippen van het Aangezicht
& het Aangezicht hangt aan uw handen & uw kleren
& het Aangezicht druipt van uw benen in uw linkerschoen
& het Aangezicht herpakt zich in de spiegel
tot het Aangezicht dat staat bekend als Uw Gelaat
& Uw Gelaat
is het Gelaat:
- waarvan de ogen bleren als twee dompe zweren
- waarin de pus uit gaten druipt waar ooit de neus
- waarvan de kaak aan’t schouderblad blijft haken
- waarvan ’t verstervingsweefsel naar de draden van uw hersens rekt
- waarvan het tandengruis ritmisch in de tong van leder ruist
- nu ook in handige slurpverpakking
Terwijl mijn maag om U wel braken wil
houdt mijn mond helaas mijn lijfje toe
& sta ik te diep in U conform
Uw Wet het zuur te slikken
& in uw plas aldus omstandig wil ik nu
hierbij de Lezer toch om bijstand vragen:
Dat Ding daar buiten staat te dingen naar uw volle Vet
maar niets verbindt dat vormeloze tot een vatbaar Het.
De dood is niet dit hier maar waar dan is dit Dit?
& welke wet bepaalt de ruimte Hier
& wat daarin ben Ik?
