dv 2008 – ‘dagloon’
(kesselse klaproos, geplukt, ingescand & lichtjes bewerkt)
1.
elke waarneming wordt op zijn minst vertekend
door het verlangen te willen waarnemen
pluk een klaproos & ze sterft
u bent onschuldig, maar elke klik verstoort wel degelijk
de stabiliteit van een gebeuren (de klaproos verschijnt niet)
in het voordeel van een volgende (de klaproos verschijnt)
we beelden ons een gigantische informatiestroom in
die voortdurend over de planeet raast
maar er is geen informatiestroom als u niet klikt
alles zit onbeweeglijk potdicht als u niet klikt
& aangezien tijd en ruimte enkel op fictieve wijze
gescheiden blijken te zijn:
er wordt niks geplukt als u niet klikt
2.
van alle stroom is allicht slechts 5 % informatie
de rest is donkere materie, stroom om de stroom
we weten niet precies wat, want het valt buiten onze waarnemingen
(behalve die van onze stroomrekening)
tiens, die verhouding komt ons bekend voor
3.
uw verlangen te willen waarnemen wordt zelf waarneembaar
u bezoekt mij zoals bijbelse figuren bezocht werden
uw bezoek verhaalt mij indirect van uw verlangen
Oké de Heer deed het ook via engelen, maar toch:
als diviene macht bent u wel erg emotioneel behoeftig
4.
& dankzij mijn statistieken kan ik
de sporen van uw verlangen gebruiken
als object van mijn waarneming
Ik zie ik zie wat u niet ziet & het begint met een s
ik steek mijn hand in u & roer u om
wat een geluk nog dat ik niet besta
(elk ‘ik’ hier is immers een gecodeerde instructie
die u uitvoert door uw waarneming, met ‘mij’ heeft die ouwe
viezerd niks uitstaans) (tenzij mij dat goed uitkomt natuurlijk)
schrijvers blijven schrijvers, ook in digi-digiland: wij leven van de leugen
waarmede wij vullen de brede geulen van uw verlangen
de afwijking, de nood van het schrijverschap is ouder, essentiëler
dan haar toevallige verschijningsvorm
wij schitteren & stinken zoals d’ouden stonken
5.
aangezien veel van de waarnemingsvervorming geheel machinaal gebeurt
(scannen-beeldbewerking-uploaden), vervaagt evenwel de grens tussen
uw verlangen & mijn intentie & wordt het gebeurenop dergelijk dwingende wijze
in een pseudo-causaal verband getrokken, dat het ons daagt:
elk mededelen van de schoonheid vraagt om haar vernietiging
[afsluiten met een liedje van The Ramones]
