Hij opent stil het oog in trage golven waardoor je droge leven loopt.
Hij duwt het raderwerk de olie in dat in je hoofd zat vast ineen.
Hij glijdt je grotten door waar droef het water in het duister droop.
Hij steekt je lichten aan waar elke lijn in schemering verdween.
Hij brengt het ritme van de sterren in je starre lijf van grond.
Hij zet het slijk in vorm & blaast je lichaam om tot glanzend brons.
Hij boort een tunnel naar de ochtend in een nacht die nooit begon.
Hij spreekt de taal van vóór zij jou verkopen kon in Babylon.
Hij zaait het leven waar de aarde barst van lijken in de ondergrond.
Hij snoert het onrecht aan het onrecht tot een gladde gouden eeuw.
Hij brengt weer eenvoud in je lakens & gooit je plat met verse sneeuw.
Hij zet je wereld om in strakke huid & staal & glanzend porcelein.
Hij sluipt je bloedbaan in, je hoest hem op, hij maalt je hersens fijn.
Het was een vonk, het is het vuur, hij brandt je op, het is een zwijn.
dv, 07/06/2008
