het-pad-van-de-wenende-nacht4punt4 (pdf bestand)
Drie slierten van het Leed
1
Een trage sliert van deernis & verdriet
die vak na vak dieper & dieper
naar het diepe daalt
waar niemand is
& niets.
Als je roert in het niets
beweegt er niets, dan heb je
dat toch al :
in stilte schuur & neerwaarts wervel ik mij uit
éénling in de vlinderslag van je verlangen
& bij het gruis van de verdingelijkte goden
splijten bulderend uit onze lijfelijke wildernis:
- een schip, waarop je naam gaat overstag
- een kelk, waarin je lichaam uitbloedt tot een woord
- een bed, met de rimpels van het affe woelen
- een kaars, vernietiging waaraan je haargeur zich onttrekt
- een boek, bedrog met al je hoogst toepasselijke verhalen
- een boom, waarin je witte weigeren bij het mijne rood verkronkelt & vertakt
- een ladder, maar het doel & je ogen ontbreken
2
Een trage stoet vol deernis wekt verdriet &
zie: bij het zwart achter de hoge ramen we
deinzen schokkerig achteruit want plots
de zwarte angsten spiegelen zich in zwarte angsten &
in de metronoomslag van het nare putten wij ons uit
in loodzwaar geritmeerde excuses, starre gebeden
die ons vergeven de oogafwendingen zoals wij u vergeven
de hoopgevende schoonheid in het licht van de tunnel
naar de zwartrode pletmuur waar gij ons verbrijzelt, de gebeden
waarin wij keer op keer de moed vinden voor nieuwe beloftes.
We beloven elkaar de verlossing in: in, op & door elkaar,
zoals wij ook verlossen de anderen: in, op & door elkaar, de gebeden
Waarin het telkens opwaarts gaat & neerwaarts dan:
we hebben het, we hebben het geheel in de hand, we
nijpen de tijd & het al & het bloed uit het lopende zand.
3
& Op het einde sta je
op het einde van
een smalle gang halfnaakt
met het wit van je buik & je
billen te schitteren
terwijl de stront daarvan
& uit je bakkes het kwijl
druipt & de verpleegsters
je de les lezen want eindigen
doet het niet & je lacht
& je neemt het masker
& je zet het op & af & op…
Ik zie ik zie wat jij ook ziet,
& het is ellendig. & Hoe snel
ik mij ook in je denk, ik krijg
de loopse krul in je mond
maar niet meer te pakken. Kom,
sleep maar je sliert, ik draag
de deernis wel & het verdriet.
