verhaspelingen van
– in mijn vreemd verdriet vermoed ik het verstijven
-ik zocht de uitersten, en van het verdriet
uit de 10 gedichten van de eenzaamheid van Hugues C. Pernath
(met weeral een dt-fout, dedju toch) Het heeft iets van tegen de roltrap inschrijven, zo’n exercitie.
de tweede verhaspeling is, met iets meer tijd
& terug in het simpele lineair aflopende heden, tot iets als dit te herschrijven:
Ik vermoed in u een reddeloos verstijven
het rommelt in de vele levens naast de vunsheid van uw bron.
Ik trek door u als ploeg door lelie en belommerd lover
maar ik aarzel bij het trillen van uw hand.
Ik zal in u herhalen de looplijn van verminking
ik breng het koudvuur in het nutteloze beven van uw web
& naast mijn torende gestalte ligt u angstiger als voorheen
in de ratelende regens van dit lusteloze ritueel.
Niets verbaast nog na het vele roemloos slachten.
In deze duisternis heeft nooit een zon een zaad doen kiemen.
Als is als alles & als is de waarheid. Als is de sla van de leugen,
als hemelwaarts geschoten: een stelsel zinnen uit de kom
& spreekt niet elke taal een dergelijke onrust? oogt niet
buitentijds elk lijf naar relikwieën van het ik? het steken
hier, het priemen daar van tolken der vergeten tederheid
in vlees dat rot & gist & stinkt van d’algemene nijd. Mijn
schaduw is mijn schaduw & mijn schaduw zal in u een schaduw zijn.
Het licht is weg, de nacht vervalt maar geen ontwaken kennen wij.
