Bon. Neemt allen de vieze brij bij het uitgaanspunt.
Als uitgaanspunt pakken we effie de hypothese dat de analogie van de programmatie die ‘doorslaat’ naar het reële, de ontologie van de nerd, zeg maar, daadwerkelijk steek houdt. De wereld in de zak van de theoreticus gestoken als een lopend programma.
Niet eens zo gek, zo’n briljant aandoende reductie: Er zijn daar boeken over geschreven, filmpjes rond gemaakt. Denk maar aan de Matrix-trilogie, het woelen van de theoretische onderbouw daarvan in het oeverloos uitdeinende proza van de tekstspuwer Baudrillard, een monstrosum dat nu stilaan uitdroogt tot een obstinaat lava-eilandje in het corpus van de Franse theorie.
Verder, als u het zo niet op deze Franse breedspraak begrepen hebt, spreekt op een iets meer nuchtere toon, maar met een soortgelijke neiging naar het drammerige van ik-heb-hier-iets-gevonden-en-je-zal-het-geweten-hebben, iemand als Lev Manovich van de transcodering van het programmatorische paradigma in de realiteit, een uitslaan van de code en de coderingspraktijk naar het reële.
Lees verder op grotext.blogspot.com
