diatribe bij de dood van Claus

1. Diep tot in de hoekskens gaan

wie? wat? het? de wijze snuit haar neus
met spic & span. het volk is weg
maar niets gaat niets gaat niets gaat verloren.
de hele woning is proper, zonder afspoelen.

de nacht zit in uw kopken
het poesje zit in de pels
de golven golven maar willen maar niet
in het Hopi want in het wit of in het Hopi,
vullen de golven niet de nacht maar
valt de nacht met het bezige golven samen
in het golven dat golven wil des nachts.

Moeilijk.

Het huis ligt in
het huis ligt in het huis ligt in
het huis ligt in het huis ligt in
het huis ligt in het huis ligt in

Moeilijk.

het huis liegt de golven voor want de stad waait niet
(maar nee gij) want de lente waait niet (maar nee gij)
de wind waait

de wind waait
en de blikken vallen de ogen uit en de blikken
sturen ons naar hun angsten
recht het wit in van de
angstige blikken

de wind waait
en het doek is een landkaart van België. Daarboven luidt
klokke Roeland. De landkaart trilt.

II Het Doel

o
markiezin, –

(hier trek vlug uw hoge hakken aan)
(schep u de haren vol slagroom
van de steedse perkjes),

laat u nu u het uur zijn

het fruit turks en het geruk hevig als vanouds en
klotsend onder de soutanes
(op op op, ’t is tijd), dat
het kleurrijke aftepelen aanvangt,

door de ergste begeersels in de gebreedkastte horden
der nuttelozen van de nacht zodat

de kardinaal straks toch
een schoon spetterend bloedfeest compleet
met kruisen en afgebonden
penissen kan afficheren, –

en zo gebeurde het dat eerst in het Gekende Lo maar vervolgens
te antwerpen gent brussel tot diep in de ouderdomsgroeven van het platteland
de zondvloed weerom paars te zwellen in omvang begon
en knalblauw de inkten in onze ronde bokalen als tulpebollen
uitbarstten en wij

met de scherpst zingende glasranden in onze kokhalzende kelen
de opgekalefaterde paapse zweer weerom diende weg te schroeien
met onze tot op het bot afgekookte vingers
desnoods uit moesten duwen de etterbol uit onze turkooize ingewanden
of hijgend van het geil
uit onze huigen haarfijn ten minste wegclausuleren
voor de duur van deze glimmende glijbaan
het dampende stort in der rottende letteren

want zoals de witte maan de vogels trekt trekt gij
de schare dichtersploegen toe
als een ritssluiting
op de lijkzak der falende poetepoogsels

een nukkig gebaar
in het doordeweekse stromen het spatten van hebzucht
in de burgeraders en de opbloei van wratten
op het hardleerse voorstadsvel van de glasvlezelig
verschitterde Belg:

zoals
de witte maan helaas is er
geen één.

KKK

De wind waait.
Het doek is het doel en het doek
is een landkaart van België. Daarboven luidt
klokke Roeland. De landkaart trilt.

De witte maan trekt vogels aan.
De markiezin veegt zich met een dankbare glimlach
het schuim van de lippen. Regelmatige ontvangst
is goed voor de relatie.

Niets gaat verloren.

De zanger beeft,
hij sterft en geeft het bleke land
zijn witte pasen.