> Arseny Tarkovsky, vertaald uit het Engels,
zie http://oldpoetry.com/opoem/52011-Arseny-Tarkovsky-Life–Life
Leven, leven
1.
In voortekenen geloof ik niet & ik vrees
geen onheilstijdingen. Voor laster noch gif
sla ik op de vlucht. De dood bestaat niet.
Iedereen is onsterfelijk. Alles ook. Er is geen reden
om de dood te vrezen als je zeventien bent, & ook niet
op je zeventigste. Er is enkel hier & nu & het licht.
Dood of donkerte bestaan niet. We zijn
allen al op de kusten aanbeland. Ik ben
één diergenen die de netten inhaalt
als er een school onsterfelijken passeert.
2.
Als je in een huis leeft – het huis zal niet instorten.
Ik zal eender welke van die eeuwen oproepen, er
binnen gaan & er een huis in bouwen.
Daarom zitten je kinderen & je vrouwen
met mij aan de tafel, –
Hetzelfde geldt voor je voorvader & je kleinzoon:
de toekomst wordt nu gemaakt,
als ik mijn hand een weinig hef,
zullen alle vijf de lichtstralen bij je blijven.
Elke dag gebruikte ik mijn schouderbotten
om het verleden te schragen, als met hout,
ik mat de tijd met geodetische kettingen
& liep erover alsof het de Oeral was.
3.
Ik sneed de eeuw op maat voor mij.
We wandelden zuidwaarts, het stof waaide op boven de steppe;
De lange grashalmen rookten; de sprinkhaan danste,
raakte met zijn antenne de hoeven – & zijn profetie
dreigde mij met destructie, als een monnik.
Ik gespte mijn lot vast aan mijn zadel;
& zelfs nu, in deze komende tijden
sta ik rechtop in de beugels als een kind.
Die doodloosheid bevalt me wel,
dat zo mijn bloed van eeuw naar eeuw vloeit.
Maar voor een plekje warmte dat betrouwbaar was
had ik gaarne heel mijn leven gegeven,
elke keer als haar vliegende naald
mij als een garen rond de aarde strikte.
