Het schrale
[publieksadressering, ergens helemaal vooraan in te voegen]
De lente steekt ons de vervlogen hoop
weer achter de ogen & het groene vuur
kromt onze botten in.
Het breekt ons de houding
met walging & smarten &
dra wij reiken u gloeiend van liefde
zoals het geschreven staat
de houten nap aan met onze huismelk. We trillen.
Onze ledematen spellen bewogen de naam
die wij te uiten dienen.
In de kom klotst de melk, wit & bevallig. Wij smeden
& richten het smeken tot de woordeinden ook
het licht insmelten & in het schijnsel vervagend
uw lippen beroeren: drink toch mede hiervan & zie
het hier overvloedig stremmende leed
dat wij belijden, de verleden pijnen al
die ook de onze zijn, zoals het ook de uwe weerom zijn zullen,
nu & in geheel het uitgeduurde, het veranderde omwoelen
& wat u allen daarin zo onverschillig laat.
Laat ons even voor u ter kiezel rollen
het schone verbrand
tot het schone dat kiezelt
op uw tong.
& Proef ook onze aardbeien, zie hoe ze zich op de schotel
ophopen, het zijn de eerste dit jaar, maar ze zijn roze
& hun vlees is lijvig & wild, ze lijken wel
het spreekwoordelijke hart
uit onze woedende tuinen gerukt,
de reden misschien waarom u
ons niet harden kan. Dood, je
zal ons verstijven & we huiveren maar
nu met de wind in het haar & de stem die ons doorschiet
nu de schoonheid ons aansnijdt & wij met bloeden niet stoppen kunnen,nu lichten wij op, dus hoort nu toe,
in het roet van dit al
doorheen het opwalmen alom van onze wanen
bij het instuiken van wat er nog restte aan waardigheden
bij de kramp van het venijn in de buik van de aardehet opvlammen, kortstondig,
van deze schrale zang
in de taal van de sterren geschreven
wat u nu weerklinkend toereikt nog bij leven
vanachter het amorfe traliewerk
van onze dode woorden.{…}
dv – afdrukbare versies van behouden poëtische teksten (maart 2008) (pdf)
