Sonnet

MELKWEGSTELLING

een causaal-temporeel imbroglio

Zolang in deze slingerende weelde van as & kiemstof
 de geperforeerde monade zich middels hoge innerlijke druk
 een weg blijft banen, in het zwart mededeelt het exces
 aan het zwarte gewemel der golvende ik-slierten, zolang

u zich naakt aan ons vatten onttrekt & in deze woorden
 als een gloei-glooien zich om-kledende bent dát reiken,
  dat oognaderend neigt tot het nieuwere verre & ik -
 zoals onder glas het falen ligt van groei in het walmende 

navlekken der rotting besloten -  tot falen moet besluiten, 
hortende dat ik de handklem humaan dien te beteugelen, de nijd
 om nijd met nijd bedwingen, de dag gelaten als een draadje 

door uw liquide oker weven, de week bij uw letters afklokken,
 het jaar op wijze van wanhoop in uw kelders ordenen: zolang
 blijft immers mij de schittering van heel uw rafelkleed ontzegd.