Op een dag duurde het niet zo lang dat ik dromende ik was
zoals U mij kent, lieve tuimelzieke beschubde afvallige, &
vervolgens dat ik een slang was die in de plooien van uw huid
als in verse lakens rondgleed, de wasmiddeltjesgeuren
van het kraaknette linnen in mij opnemende maar ‘dat kon niet’,
dacht ik dan, of ‘slangen, ruiken die wel?’. Gif neem ik er niet op.
Daar werd ik wakker dan & besefte dat ik het was, nog steeds.
Toch blijft de vraag gelden of ik het nu was die droomde
dat ik slang was of dat Slang woordenloos droomt dat ik ben.
De wasmiddeltjesgeuren die blijven, dat wel, laat ons dat maar
het veranderen noemen van de dingen. Hier is mijn hand, hou ze
effen bij je mond & blaas zachtjes zodat de palmhaartjes bewegen.
