Antonin Artaud vertelt ergens dat
- op een mooie dag de mensheid besloot de idee van de wereld een halt toe te roepen (arreter l’idée).
- de mens toen moest kiezen tussen de onzaligheid van het oneindige (l’infini) en het pathetisch-kleinschalige (l’infimi).
- de mens koos voor het laatste en stopte zich vol met koekjes en g*d.
Men neme de cirkelzaag ter hand.
Het is koekjestijd.
Ik veronderstel dat men dit best een, euh, halverwege-versie zou kunnen noemen? in ieder geval: nu kan ik eindelijk ´s beginnen de spelfouten eruit halen. Hetgeen al bij al, na een eerste nalezing van een afdruk, nogal meevalt, blijkbaar.
De titels moeten nog dezelfde ronding maken als de sonnetten, of toch iets in die aard, zodat de inhoudsopgave zélf een cirkelzaag wordt, zodat er nog ’s tot 14 geteld kan worden.
Maar dat kan pas dankzij deze versie, je moet dat eerst kunnen overzien, kunnen opsporen waar de zaakjes in elkaar kunnen haken. We zitten nu op het punt waar het programma op neo-Kathedraals-verantwoorde wijze manueel in de autonome recursie kan worden getrokken/gedwongen.
Ai. Ai. Waarschijnlijk weer geen kat die weet waar ik het in godsnaam over heb.
Deleuze heeft die idee geformuleerd al, volgens dat boek van Jeffrey Bell toch, (Philosophy at the edge of chaos, isbn 0-8020-9409-0 : een echte aanrader voor die kat die er niet is) maar dan zonder de programmatorische poespas, daar hield ie zich zo niet mee bezig.
Het zijn wel degelijk sonnetten. Je ziet daar dan wel telkens de eerste strofe herhaalt staan, dat komt omdat het vicieuze sonnetten zijn: je dient ze minstens een paar keer te lezen, zonder oponthoud, direct van de laatste regel terug naar de eerste en doorgaan. Niks interpreteren, dat doe je later maar als je tijd hebt.
Bij het snerpen van de cirkelzaag is er geen tijd.
Die herhaling maakt dat de volta er iets slapper uitkomt, veronderstel ik, eerder een soort deuk of groeve in het wegdek, dan een echte omslag. Een nageltje in het hout (pas op voor je ogen).
Een geoefend vicieuze sonnetten-lezer kan de dingen inwendig in versneld tempo zó afdraaien, dat zij bij zichzelf een grafisch voorstelbare ritmiek begint waar te nemen, een soort correlerend engram zou ik zeggen, misschien.
Dus je dient ze alleszins inwendig af te ratelen, als je ze wil ´snappen´. De lay-out hier helpt je daarbij wel, hopelijk.
Ooit zal ik nog ’s wat audio bestanden maken die écht loopen, of zelfs iets met dynamiek erin, zodat elke lezing ‘waarneembaar’ ‘anders’ wordt met uzelf als afwezigheid er middenin.
Een Difference et Répetition-versie. Goochelaarscabines met ingebouwde cirkelzagen, enkel voor dappere blondjes. Ha.
Alleszins: het dient te draaien. Der bläue Kreissäge.
The man with the blue chainsaw (in het engels moet het altijd wat mobieler).
Hun weerbarstige tandjes laten cirkelen tot ze iets te snijden hebben.
De prentjes erbij maken ook een beweging, die klinkt wel wat mee, vind ik.
Het kan ook dat je er op afknapt, op de teksten bedoel ik, het zijn nogal barokke dingen. Soit.
Ik hoor het graag als je er iets, watdanook, over te zeggen hebt.
